Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 listopada 2016 r. sprawy ze skargi A. M. na uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie określania zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości gruntowych oraz ich wydzierżawiania na okres dłuższy niż trzy lata oddala skargę
Rada Miejska w C. podjęła uchwałę z dnia [...] października 2005 r., nr [...] w sprawie określania zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości gruntowych oraz ich wydzierżawiania na okres dłuższy niż trzy lata. Jako podstawa prawna podjętej uchwały zostały wskazane przepisy art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 68 ust. 1, art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603 ze zm., dalej: "u.g.n."). W § 14 wskazanej uchwały uregulowana została kwestia wysokości opłaty adiacenckiej. W myśl zapisu § 14, właściciele nieruchomości oraz użytkownicy wieczyści, o których mowa w art. 144 ustawy, uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej poprzez wnoszenie na rzecz Gminy opłat adiacenckich wynoszących 40% różnicy, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, a wartością, jaka nieruchomość ma po ich wybudowaniu.
Pismem, które wpłynęło do Urzędu Miejskiego w C. w dniu [...] lipca 2016 r. A. M. (dalej: "Skarżąca"), działając przez pełnomocnika, wezwała Radę Miejską w C. do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie uchwały z dnia [...] października 2015 r., w szczególności sprzecznego z prawem jej § 14. Rada Miejska w C. nie podjęła uchwały w sprawie tego wezwania.
W dniu 8 września 2016 r. pełnomocnik Skarżącej złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na ww. uchwałę z dnia 25 października 2015 r. Skarżąca zarzuciła, że uchwała została wydana z naruszeniem prawa poprzez wprowadzenie do jej treści § 14 określającego wysokość stawki opłaty adiacenckiej niezgodnie z prawem tj. z normami rzędu ustawowego art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a oraz art. 68 ust. 1 i art. 76 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (dalej jako u.s.g.), a także normami rzędu podustawowego tj. §138, §135 i §139 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r.
w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908 ), co w konsekwencji skutkowało określeniem w zaskarżonej uchwale wysokości stawki opłaty adiacenckiej bez podstawy prawnej. Na tej podstawie Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności skarżonej uchwały w części, w jakiej stanowi podstawę do ustalenie wysokości stawki opłaty adiacenckiej.
W uzasadnieniu skargi podniosła, że uchwała ustala stawki opłaty adiacenckiej pomimo braku podstawy prawnej do wprowadzenia takiej regulacji oraz braku kompetencji ustawowej. Zdaniem Skarżącej, przyjęte przez nią stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2013 roku, Sygn. akt II SA/Bk 183/13.
Uzasadniając istnienie interesu prawnego strona skarżąca wskazała, że decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 roku, znak [...] Burmistrz C. obciążył nieruchomość, której współwłaścicielem w dacie wydania decyzji w przedmiocie opłaty adiacenckiej była Skarżąca, opłatą adiacencką w wysokości 1.670,80 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oznaczonej nr geodezyjnym 1279/1, położonej w obrębie C. Wysokości tej opłaty została ustalona na podstawie § 14 uchwały Rady Miejskiej w C. nr [...] z dnia [...] października 2005 roku.