Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Stanisław Prutis (spr.), Sędziowie sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys,, sędzia WSA Mirosław Wincenciak, Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 listopada 2011 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.
Skarga została wywiedziona w następujących okolicznościach.
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] Prezydent B., na wniosek "[...]" Spółki z o.o. w B., ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z zespołem parkingów podziemnych i miejscami parkingowymi w poziomie terenu na działkach nr ew. 3 i 4/4 przy ul. H. w B. wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną ( część działki 429/2 przy ul. Ślusarskiej oraz działki: 2/11, 2/4, 4/4, 3, 11/3, 20/1, 13/16, 13/14, 13/11, 13/10, 14/4, 15/4, 16/4, 2/12, 2/22, 18/4, 188/2 ) i obsługą komunikacyjną z ul. K. ( działka 188/2 przez działki: 11/3, 20/1, 13/16, 13/14, 13/11, 13/10, 14/4, 15/4, 16/4, 2/12, 2/22, 18/4, 2/11 i 2/4 ) i/lub z ul. Hetmańskiej ( przez działki. 2/23, 4/15, 4/13, 4/14, i 2/47 ), usytuowanego ścianami bez otworów okiennych i drzwiowych w odległości 1,5 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną: 2/14, 2/15, 2/17 i 429/2.
Wniosek o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji złożyli do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. mieszkańcy budynków położonych w B. przy ul. Ś. oraz G. Zdaniem skarżących ww. decyzja o warunkach zabudowy została wydana z rażącym naruszeniem przepisów art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż narusza chroniony prawem interes publiczny oraz interes osób trzecich, mieszkańców zamieszkałych na działkach sąsiednich projektowanego budynku. Skarżący wskazali, że wszystkie budynki mieszkalne znajdujące się wokół planowanej inwestycji są budynkami 4 piętrowymi i wybudowanie przez inwestora 8 kondygnacyjnego wieżowca, o wysokości 26 m narusza harmonijną całość. Według skarżących projektowany budynek nie spełnia przepisów odnośnie nasłonecznienia istniejącej zabudowy mieszkaniowej na działkach sąsiednich i spowoduje przesłanianie tych budynków.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. odmówiło stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji. W uzasadnieniu podano, że kwestionowana decyzja nie jest dotknięta żadną z wad określonych w art. 156 § 1 kpa w tym wadą rażącego naruszenia prawa, na co wskazywali wnioskodawcy, co oznacza, że brak jest podstaw prawnych do stwierdzenia jej nieważności. Wskazano, że kwestie wpływu usytuowania zamierzonej inwestycji na powstanie w świetle prawa budowlanego uciążliwości lub niedogodności dla nieruchomości sąsiedniej, będą badane w toku postępowania w sprawie pozwolenia na budowę i nie mogą podlegać ocenie w postępowaniu w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu może następować tylko w takim zakresie, w jakim nie jest objęta zakresem regulacji prawa budowlanego. Zbadanie zatem, czy planowana inwestycja ograniczy dopływ naturalnego światła do pomieszczeń mieszkalnych budynków sąsiednich wykracza poza materię postępowania o ustalenie warunków zabudowy i jest możliwe dopiero na etapie oceny konkretnego projektu budowlanego przy wydawaniu pozwolenia na budowę. Dlatego też organ stwierdził, że przepis art. 6 ust. 2 ustawy nie został naruszony. W ocenie SKO nie można również stwierdzić, aby organ l instancji rażąco naruszył przepis art. 61 ust. 1 ust. 1 ustawy. stwierdzono, że w sprawie niniejszej, organ l instancji wyznaczył stosowny obszar wokół terenu objętego wnioskiem w celu przeprowadzenia na nim analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania i dokonał tej analizy zarówno w formie graficznej, jak i opisowej. Na podstawie przeprowadzonej analizy ustalił wymagania dla planowanej zabudowy, w tym kwestionowaną przez wnioskodawców wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, tj. 26,0 m. Z ustaleń organu wynika, że na terenie analizowanym znajduje się m.in. zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna do 12 kondygnacji i wysokości do 35,0 m. Określając w decyzji wysokość planowanego budynku wielorodzinnego organ oparł się na ustaleniach analizy i zasadnie przyjął, że wskazana przez inwestora wysokość budynku jest dopuszczalna. Analiza zaś została przeprowadzona zgodnie z wymogami przewidzianymi ww. rozporządzeniem i nie można zarzucić organowi naruszenia prawa. Podobnie rzecz się ma z innymi wskaźnikami i cechami zabudowy określonym przez organ na podstawie przeprowadzonej analizy. Kolegium z urzędu dostrzegło, że wbrew zasadzie iż w decyzjach o warunkach zabudowy nie precyzuje się miejsca usytuowania inwestycji ustalono, że budynek usytuowany będzie ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych w odległości 1,50 m od granicy z działką budowlaną nr ew. 2/14, 2/15, 2/17 i 429/2. Niemniej jednak SKO stwierdziło, że brak jest jednoznacznych przepisów zabraniających takiego określenia i wskazało, że aktualne orzecznictwo sądowe dopuszcza określenie w decyzji o warunkach zabudowy położenia projektowanego budynku na działce (por. wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2009 r. II OSK 503/08, CBOSA). Niedopatrzeniem organu l instancji było przyjęcie nieaktualnych numerów działek w stosunku do których następuje zbliżenie inwestycji na odległość do 1,50 m. W dniu wydawania kwestionowanej decyzji obowiązywała już bowiem decyzja Prezydenta B. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] wprowadzająca zmianę w operacie ewidencji gruntów. W wyniku tej zmiany powstała działka nr ew. 440, co nastąpiło wskutek połączenia działek nr 2/14, 2/15, 2/17. 2/55 i 2/56. Tak więc wydając decyzję należało określić położenie planowanej inwestycji w stosunku do działki nr 440. Tego rodzaju uchybienia organu nie można jednak zakwalifikować - zdaniem Kolegium - jako rażącego naruszenia prawa, gdyż nie mamy tu do czynienia z powstaniem nowych działek w wyniku podziału, ale z powstaniem jednej działki ewidencyjnej wskutek połączenia istniejących działek.