Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Stanisław Prutis (spr.), Sędziowie sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Protokolant Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 04 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi Rady Gminy w J. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; 2. stwierdza, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie może być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Wojewody P. na rzecz skarżącej Rady Gminy J. kwotę 300,00 (słownie: trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.-
Wojewoda P. zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] lipca 2008r. nr [...] stwierdził nieważność uchwały nr [...] Rady Gminy J. z dnia [...] maja 2008r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi M., O. i Z. J. w Gminie J.
U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i ocena prawna:
W dniu [...] maja 2008r. Rada Gminy J. podjęła w/w uchwałę. Uchwała ta w dniu [...] czerwca 2008r. wpłynęła do organu nadzoru. Przeprowadzona analiza wykazała, iż została ona podjęta z naruszeniem prawa, w związku z czym w dniu [...] czerwca 2008r. wszczęte zostało postępowanie nadzorcze w sprawie stwierdzenia ich nieważności.
Wojewoda P. w wydanym rozstrzygnięciu nadzorczym wskazał na następujące uchybienia:
- niezrozumiałym jest pod względem formalno-prawnym podział na tereny zabudowy zagrodowej - 1RM (§43 uchwały) i tereny rolnicze - 2R (§44 uchwały), na których dopuszcza się również zabudowę zagrodową na identycznych zasadach, jak w przypadku terenów 1 RM, określonych w §28 uchwały,
- w §26 uchwały określono jedynie wymogi powierzchniowe w zakresie dopuszczalnej powierzchni zabudowy i powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do całkowitej powierzchni działki w zabudowie zagrodowej, bez określenia dopuszczalnej powierzchni tych działek (brak zasad podziału na działki w tekście i na rysunku planu miejscowego),
- brak rozwiązań projektowych w zakresie obsługi komunikacyjnej i niezbędnych sieci infrastruktury technicznej w obrębie terenów przeznaczonych pod zabudowę zagrodową (1RM i 2R),
- naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez zawarcie w tekście planu jedynie szeregu wytycznych do rozwiązań planistycznych i brak konkretnych rysunkowych i tekstowych rozwiązań w tym zakresie (§ 14, § 27, § 32, § 33, § 35, § 37, § 40, § 50).
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że plan miejscowy jest optymalną formułą określania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, pozwalającą na pełne odniesienie się do zagadnień kształtujących ład przestrzenny gdyż problemy i konflikty przestrzenne mogą być rozwiązane na całym obszarze ich występowania w przeciwieństwie do decyzji o warunkach zabudowy która określa warunki zabudowy jedynie w odniesieniu do obszaru objętego wnioskiem inwestora. Nadto podniesiono, że tylko miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może skutecznie wprowadzić ograniczenia w lokalizacji zabudowy zagrodowej związanej z gospodarstwem przekraczającym średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie. Dlatego też w ocenie organu nadzorczego, w przypadku stwierdzenia przez gminę, że formuła warunków zabudowy nie gwarantuje zachowania ładu przestrzennego, właściwym jest sporządzenie dla danych terenów rolnych planu miejscowego szerzej i pełniej definiującego warunki zabudowy i zagospodarowania tych terenów. W kontekście powyższego organ nadzoru podniósł, że niezrozumiałym jest formalne opracowanie planu miejscowego, w którym: