Przepis art. 43 ustawy z 07 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu obowiązującym po 15 marca 2001 r. - oznaczał, że w przypadku istniejącego dla terenu inwestycji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego organ rozpatrujący wniosek o ustalenie warunków zabudowy nie mógł poddawać go ocenie z punktu widzenia przepisów szczególnych, bowiem był związany wyłącznie treścią planu tj. zakazami i nakazami z niego wynikającymi. Dopiero brak planu odsyłał do oceny wniosku poprzez pryzmat przepisów szczególnych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA S. Prutis, Sędziowie NSA A. Sobolewska-Nazarczyk, E. Trykoszko (spr.), Protokolant A. Bazydło, po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] grudnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oddala skargę.-
Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności faktycznych i prawnych:
Prokurator Rejonowy w S., działając na podstawie art. 184 § l i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, pismem z dnia [...].06.2003 r. nr [...] złożył sprzeciw od decyzji Wójta Gminy W. z dnia [...].10.1997 r. nr [...] w sprawie ustalenia F.M. warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku mieszkalnego oraz budowie budynku gospodarczego wraz z istniejącymi instalacjami i urządzeniami obejmującymi działki oznaczone nr 68, 69,70, 71, 95, 96 i 97 położone we wsi D. gm. W.
Prokurator zarzucił decyzji rażące naruszenie art. 40 ust.l ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. nr 15, póz. 139) poprzez ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu wbrew ustaleniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który zakazuje w strefie ochronnej jeziora J. budowy jakichkolwiek obiektów budowlanych poza istniejącymi zagrodami w dobrym i średnim stanie technicznym oraz tworzenia nowej rolniczej zabudowy kolonijnej w odległości mniejszej niż 200 m od brzegów jezior i rzek, zaś zabudowy nierolniczej poza granicami skupionej zabudowy wiejskiej. Prokurator uważa, że powyższa decyzja rażąco narusza również art. 73 ust. l pkt l i 3 oraz art. 7 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz.U. z 1994r. nr 49, póz. 169) poprzez naruszenie walorów krajobrazowych środowiska na obszarze, który wymaga szczególnej ochrony ze względu na szczególne położenie terenu w S. Parku Krajobrazowym oraz w strefie ochronnej jeziora J. Ponadto Prokurator wskazywał obrazę art. 7 i art. 77 § l i art. 8O kpa zarzucając nienależyte przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego, a tym samym brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego.
Przedstawiając powyższe zarzuty Prokurator wniósł, na podstawie art. 156 § l pkt 7 kpa w związku z art. 46 "a" pkt l cyt. ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 7 wym. ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji jako zawierającej wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., po rozpoznaniu w/w sprzeciwu decyzją z [...] września 2003r. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy w W. z następującym uzasadnieniem:
Wójt Gminy W. przedmiotową decyzję wydał na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania terenu gminy W., uchwalonego uchwałą Rady Gminy W. nr [...] z dnia [...] listopada 1994 r. (Dz.Urz.Woj Suw nr 42 poz 323).
Cały teren objęty liniami rozgraniczającymi wyznaczonymi decyzją, położony jest w określonej planem strefie ochronnej jeziora i strefie ochronnej krajobrazowej w odległości mniejszej niż 200m od brzegu jeziora.
Zgodnie z ustaleniami zawartymi w rozdz. 6 pkt. 5. l ppkt l planu, w strefie ochronnej jezior i rzek zabrania się wznoszenia jakichkolwiek obiektów budowlanych w tym i na potrzeby rolnictwa poza istniejącymi zagrodami w dobrym i średnim stanie technicznym, nie związanych z utrzymaniem zbiorników wodnych, przystani wodnych i kąpielisk. Według zaś ustaleń zawartych w rozdziale 6 pkt 4 ppkt 2 na terenie chronionego krajobrazu zakazuje się tworzenia nowej rolniczej zabudowy kolonijnej w odległości mniejszej niż 200m od brzegów jezior. Powołując się na ustalenia z dokonanych przez Urząd Rejonowy w S. w dniu [...].04.1994 r. i w dniu [...].07.1997r. oględzin, jak również na postanowienia aktu notarialnego na podstawie którego J.M. sprzedał na rzecz K. i F. małż. M. gospodarstwo rolne o pow. 6,960 ha z domem mieszkalnym i stodołą oraz zeznania świadków, Kolegium uznało, że o ile w dacie poprzedzającej nabycie nieruchomości stan budynku mieszkalnego nie był dobry, to na skutek wykonanych przez F.M. robót remontowych został on doprowadzony do stanu dobrego. Przyjęto w związku z tym, że w dniu wydawania przedmiotowej decyzji stan techniczny budynku mieszkalnego był dobry, a stodoły średni. Skoro więc na tym terenie istniało siedlisko gospodarstwa rolnego o powierzchni ponad 6 ha a budynek był w dobrym stanie technicznym, nie było podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego. Wójt Gminy przed wydaniem decyzji nie przeprowadził wprawdzie postępowania wyjaśniającego stosownie do rozdz. 6 ust. 5 pkt l str. 46 ustaleń planu. Zaniechanie to według Kolegium nie miało jednak wpływu na treść wydanego rozstrzygnięcia. Kolegium nie dopatrzyło się także zarzucanego w sprzeciwie Prokuratora rażącego naruszenia art. 73 ust. l pkt l i 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska. Prokurator nie wykazał przesłanek, które świadczyłyby o rażącym naruszeniu tych przepisów. Również biorący udział w tym postępowaniu S. Park Krajobrazowy nie wykazał takich okoliczności.