Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, sędzia WSA Mirosław Wincenciak (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzje Prezydenta Miasta B. z dnia [...] marca 2014 r., nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] marca 2014 r. nr [...], w której odmówiono R. K.(dalej jako skarżący) skierowania do Domu Pomocy Społecznej w C.
Kolegium wskazało, że w świetle art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.) powstanie prawa do umieszczenia w domu pomocy społecznej uwarunkowane jest ustaleniem, że dana osoba wymaga całodobowej opieki (z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności), nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, a potrzeba opieki nie może być zapewniona w formie usług opiekuńczych. Regulacja ta ma moc obligatoryjnie wiążącą, co oznacza, że przepis ten nakłada na organy administracji publicznej obowiązek skierowania danej osoby do domu pomocy społecznej danego typu w każdym przypadku, gdy po stronie takiej osoby zaistnieją wszystkie przesłanki warunkujące powstanie prawa do umieszczenia w domu pomocy społecznej.
Zdaniem organu odwoławczego skarżący jest niewątpliwie osobą niepełnosprawną i wymaga całodobowej opieki. Niemniej jednak w chwili obecnej nie może być skierowany do domu pomocy społecznej, bowiem ma zapewnioną całodobową opiekę w tym m.in. wyżywienie, opiekę medyczną, leczenie farmakologiczne i oddziaływania edukacyjne - rehabilitacyjne. Z akt sprawy wynika, że przebywa na internacji na Oddziale Psychiatrii Sądowej Samodzielnego Publicznego Psychiatrycznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w C. na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w B. XV Wydział Karny w B. z dnia [...] czerwca 2013 r. sygn. akt [...] i postanowienia tego Sądu z dnia [...] stycznia 2014 r. sygn. akt [...]. Orzekając umieszczenie sprawcy czynu zabronionego w zakładzie psychiatrycznym Sąd nie określa z góry czasu pobytu w tym zakładzie. Nie ma więc w chwili obecnej podstaw do skierowania skarżącego do DPS.
Nie godząc się z takim rozstrzygnięciem skarżący wniósł skargę do tut. Sądu.
Jego zdaniem decyzja wydana została z naruszeniem zasad logiki i zdrowego rozsądku. Wskazał, że od wielu lat choruje na schizofrenię, posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, utrzymuje się z zasiłku stałego z pomocy społecznej i jest osobą bezdomną. Jako osoba mało zaradna życiowo czuje, że po opuszczeniu szpitala nie odnajdzie się w społeczeństwie. Skarżący podniósł, że jego bezdomność wydaje się być sytuacją bez wyjścia. Ogromny kłopot sprawi mu systematyczne przyjmowanie niezbędnych leków i racjonalne gospodarowanie skromnym budżetem. Rodzeństwo skarżącego nie ma odpowiednich warunków, aby przyjąć go pod swój dach, nie deklaruje żadnego wsparcia, nie interesuje się tym, co będzie się działo ze skarżącym po opuszczeniu szpitala. Skarżący podkreślił, że w tej chwili musi znaleźć się jedynie na liście osób oczekujących na miejsce w domu pomocy społecznej.