Powołując się na trudną sytuację finansową strona może zwalczać wysokość środka egzekucyjnego w postaci grzywny w celu przymuszenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Stanisław Prutis, Sędziowie sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys (spr.), Protokolant Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 04 lutego 2010 r. sprawy ze skargi G. D. na postanowienie P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia z powodu uchylania się od wykonania obowiązku polegającego na dokonaniu rozbiórki obiektu budowlanego - oddala skargę.-
Postanowieniem z [...] lutego 2009 r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w B., działając jako organ egzekucyjny, nałożył na G. D. grzywnę w celu przymuszenia w wysokości 10.000 zł z powodu uchylania się od wykonania obowiązku rozebrania zjazdu i przepustu, który to obowiązek został określony w doręczonym stronie w dniu 01 października 2008 r. tytule wykonawczym. Jednocześnie wezwano zobowiązaną do wpłacenia grzywny oraz wykonania obowiązku rozbiórki w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Wskazano, że niewpłacenie grzywny spowoduje jej ściągnięcie w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, zaś niewykonanie zobowiązania spowoduje wdrożenie wykonania zastępczego.
Powyższe postanowienie wydano w oparciu o ustalenie, że G. D. nie wykonała decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] kwietnia 2008 r. nr [...] nakazującej jej rozbiórkę samowolnie wybudowanego zjazdu wraz z przepustami z rury stalowej o średnicy 30 cm pod zjazdem i przywrócenie do stanu poprzedniego pasa drogowego drogi wojewódzkiej nr [...] w miejscu połączenia z działką nr [...] w N. gm. W. Podano jako podstawę rozstrzygnięcia art. 119, 121 i 122 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wskazując, że jej przepisy dla egzekucji obowiązku wynikającego z prawa budowlanego, a niedotyczącego rozbiórki budynku, przewidują jednorazową grzywnę w wysokości 10.000 zł.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła G. D. Oświadczyła, że nie jest w stanie uiścić wymierzonej grzywny, bowiem jej miesięczny dochód wynosi 200 zł. Wskazała, że nie może przywrócić do poprzedniego stanu terenu obecnego zjazdu, bowiem nie istnieje już działka wskazana w tytule wykonawczym nr [...]. Została ona podzielona i obecnie zjazd znajduje się na działce nr [...], a z własnej działki nie posiada ona dostępu do pasa drogowego.
Postanowieniem z [...] kwietnia 2009 r. nr [...] P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie w części dotyczącej wysokości grzywny i wymierzył ją w wysokości 5.000 zł, zaś w pozostałej części utrzymał orzeczenie w mocy.
Organ odwoławczy ustalił identyczny stan faktyczny sprawy jak w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Wskazał, że decyzją z [...] maja 2008 r. ostatecznie nałożono na G. D. obowiązek rozbiórki samowolnie wykonanego zjazdu wraz z przepustem. Następnie do w/w wystosowano [...] sierpnia 2008 r. upomnienie, pomimo którego obowiązek rozbiórki nie został wykonany. W dniu [...] września 2008 r. wystawiono tytuł wykonawczy, a następnie [...] lutego 2009 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego jako organ egzekucyjny I instancji nałożył grzywnę w celu przymuszenia, którą strona zakwestionowała.
Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego organ odwoławczy wyprowadził konieczność zastosowania środka egzekucyjnego obowiązków o charakterze niepieniężnym w postaci grzywny w celu przymuszenia. Wywiódł, że jest to środek mniej uciążliwy niż wykonanie zastępcze, bowiem grzywna podlega zwrotowi, a zatem jej zastosowanie realizuje dyspozycję art. 7 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nakazującej wybierać środki egzekucyjne najmniej uciążliwe.