Skargę od tej decyzji do sądu administracyjnego wniósł inwestor Z. R. i zarzucił naruszenie:
- art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z 105 § 1 K.p.a, polegające na umorzeniu postępowania wskutek błędnego przyjęcia, że wydanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce o nr ewid. [...], położonej przy ul. [...] w G. stało się bezprzedmiotowe, pomimo że brzmienie art. 37 ust. 2 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane nie pozostawia wątpliwości, że w przypadku uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę, a z taką sytuacją mamy do czynienia w realiach sprawy niniejszej, rozpoczęcie albo wznowienie budowy następuje po wydaniu decyzji o pozwoleniu na budowę, o której mowa w art. 28 ust. 1, a zatem organem właściwym pozostaje nadal organ administracji architektoniczno-budowlanej;
- art. 7, 77 § 1, 80 K.p.a., polegające na zaniechaniu przez organ drugiej instancji dokonania wszechstronnej i dokładnej oceny okoliczności niniejszej sprawy, co miało istotny wpływ na wynik przedmiotowego postępowania i doprowadziło do wydania decyzji naruszającej przepis art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a.;
- art. 107 § 3 w zw. z art. 8 i art. 11 K.p.a., przez brak rzetelnego i przekonywującego wyjaśnienia przesłanek, jakimi kierował się organ odwoławczy uchylając zaskarżoną decyzję i umarzając postępowanie przed organem pierwszej instancji. Uzasadnienie decyzji organu odwoławczego zostało skonstruowane z kilku pozbawionych sensu zdań, z których w żaden sposób nie można wyczytać uzasadnienia prawnego podjętego rozstrzygnięcia.
Wskazując na powyższe naruszenia skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi po opisaniu stanu faktycznego sprawy stwierdzono, że realizacja budynku następowała zawsze na podstawie ostatecznego pozwolenia na budowę. A zatem zrealizowany stan budynku został wykonany przez inwestorów w czasie, gdy legitymowali się oni ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę. Rzeczywiście roboty budowlane przeprowadzone latem 2019 r. rozpoczęto na podstawie nieostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Niemniej, w tym kontekście należy zwrócić uwagę na fakt, że w trakcie trwania postępowania uległa zmianie treść art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, przyjęta nowelą z dnia 20 lutego 2015 r., która pozwoliła na rozpoczęcie robót budowlanych na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, która nie musiała mieć już przymiotu decyzji ostatecznej. Oczywiste jest, że w takiej sytuacji nie można już mówić o naruszeniu art. 28 ust. 1, który wprost uprawnia do rozpoczęcia tych robót. Rozpoczęte przez inwestorów w lipcu 2019 r. roboty budowlane na podstawie nieostatecznego pozwolenia na budowę nie naruszyły żadnej normy prawnej, w tym w szczególności art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, który wprost pozwala na tego rodzaju działanie. Wykonane zatem roboty budowlane nie mają przymiotu robót samowolnie wykonanych, gdyż w momencie ich realizacji inwestorzy legitymowali się nieostatecznym pozwoleniem na budowę z [...] czerwca 2019 r. wydanym przez Starostę M.