Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tezy

I. Rozporządzenie - jak stanowi art. 92 ust. 1 Konstytucji RP - zawsze jest wydawane w celu wykonania danej ustawy. Wymienione w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003r. Nr 164, poz. 1587), w przedziale stawek procentowych renty planistycznej, stawki zerowej, jest sprzeczna z duchem ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i wynikającym z niej obowiązku pobierania renty planistycznej.

II. Dopuszczalny i możliwy przedział stawek procentowych renty planistycznej wynika wprost z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Muszą być one w wysokości pozwalającej na ustalenie opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ale nie wyżej niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Sędziowie sędzia NSA Jerzy Bujko,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi GMINY B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] lutego 2005 r., Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/3

Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] lutego 2005 r. Wojewoda P. stwierdził nieważność § 25 uchwały Rady Miejskiej w B. z dnia [...] stycznia 2005 r. (Nr [...]) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla P. w B. (rejonu ul. Św. J.). Organ nadzoru stwierdził, że zakwestionowanym paragrafem uchwały rada miejska ustaliła na 0 % wysokość stawki procentowej służącej naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu dla całego terenu objętego planem. Taki zapis jest sprzeczny z uregulowaniami art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zmianami).

Z art. 36 ust. 4 w/w ustawy wynika obligatoryjność poboru jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu, w razie zbycia takiej nieruchomości. Skoro ustawodawca przesądza o istnieniu prawnego obowiązku wniesienia opłaty w okolicznościach wymienionych w tym przepisie, to zakres swobody w orzekaniu o jej wysokości przez właściwy organ doznaje ograniczenia nie tylko co do przekroczenia określonej w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym górnej wysokości 30 %, ale także wyklucza możliwość zastosowania stawki zerowej. Ustalenie stawki zerowej nie tylko nie mieści się w granicach prawnych wynikających z przepisu art. 36 ust. 4 ustawy, lecz również prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy wskazującego na rentę planistyczną jako jeden z elementów systemu danin o charakterze publicznym, a także dochód budżetu gminy.

Powyższe stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie w istniejącym orzecznictwie np wyroku II SA/Wr 1193/02 z 6 września 2002 r. (OSS 2003/1/15) i w wyroku

NSA sygn. IV SA 889/97 z 28 kwietnia 1999 r.

Skargę do sądu administracyjnego na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze wywiodła Gmina B. podnosząc zarzuty:

- naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy z 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, iż określona w tymże przepisie stawka procentowa nie może wynosić 0 %,

- naruszenia art. 91 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez pozbawienie rady gminy jednej z kompetencji uznając, iż materia będąca przedmiotem unieważnionej normy prawnej wyżej wskazanej uchwały, obliguje tenże organ do określenia stawki procentowej służącej naliczeniu renty planistycznej w wysokości od 1 % do 30 %.

Podnosząc powyższe zarzuty gmina wniosła o uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego i obciążenie organu kosztami postępowania sądowego.

Wojewoda P. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu. Sąd administracyjny zgadza się bowiem z zaprezentowaną w rozstrzygnięciu nadzorczym oceną prawną zakwestionowanego przez organ nadzoru paragrafu 25 uchwały Rady Miejskiej w B. z [...] stycznia 2005 r. Nr [...] i przyjęciem, iż treść paragrafu uchwały w sposób istotny naruszyła przepisy ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z poźn. zmianami).

Strona 1/3