Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 września 2018 r. sprawy ze skargi Prokuratora Regionalnego w B. na uchwałę Rady Miejskiej w A. z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały
Przedmiotem skargi jest uchwała Rady Miejskiej w A. Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r. w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej (Dz.Urz.Woj.Podl z 2016 r. po. 2093, zwana dalej: "uchwałą"). W treści § 1 ust. 1 uchwały wskazano, że: właściciele nieruchomości oraz użytkownicy wieczyści nieruchomości gruntowych, którzy na podstawie odrębnych przepisów nie mają obowiązku wnoszenia opłat rocznych za użytkowanie wieczyste lub wnieśli, za zgodą właściwego organu, jednorazowo opłaty roczne za cały okres użytkowania wieczystego, zwani dalej: "Zobowiązanym" uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej przez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich. W § 1 ust. 2 wskazano natomiast, że ustala się wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, spowodowanego budową urządzeń infrastruktury technicznej w wysokości:
1) 50% różnicy między wartością, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, a wartością jaką nieruchomość ma po ich wybudowaniu z zastrzeżeniem § 1 ust. 2 pkt 2,
2) 1% różnicy między wartością, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, a wartością jaką nieruchomość ma po ich wybudowaniu, o ile do wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej doszło przy udziale środków pochodzących z wpław Zobowiązanego ustalonych w umowie zawartej z Gminą Miastem A.
Skargę na ww. uchwałę złożył Prokurator Regionalny w B., zaskarżając ją w całości. Zarzucił jej rażące naruszenie prawa, tj. art. 146 ust. 1 i ust. 2, art. 144 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 148 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz.U. 2018 r., poz. 121, dalej: "u.g.n.") oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji RP i wypływającej z tego przepisu zasady równości wobec prawa, poprzez ustalenie w jej §1 ust. 2 pkt 2 preferencyjnej stawki opłaty adiacenckiej uzależnionej od wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej przy udziale z wpłat Zobowiązanego ustalonych w umowie z Gminą Miastem A., podczas gdy zawarte w art. 146 usr. 2 ust. 4 u.g.n. upoważnienie dla rady gminy do stanowienia przepisów wykonawczych nie obejmuje możliwości określenia jakichkolwiek zwolnień w uiszczaniu tej opłaty, czy preferencyjnych warunków jej ponoszenia. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie oraz wskazał, że uchwała została podjęta z uwagi na oczekiwania społeczne związane z wolą partycypowania w sposób dobrowolny w kosztach budowy urządzeń infrastruktury. W zamian oczekiwano bowiem ulg w zobowiązaniach, w szczególności podatkowych - co nie było dopuszczalne. W ocenie Przewodniczącego Rady Miejskiej w A. z treści art. 146 ust. 2 u.g.n. nie wynika, że stopa procentowa opłaty adiacenckiej może mieć tylko jeden wymiar. Podział na dwie stawki uzasadniony jest z kolei równością obywateli wobec prawa, co oznacza, że właściciele nieruchomości, którzy dobrowolnie czynią wpłaty nie powinni partycypować w kosztach budowy urządzeń po raz drugi wnosząc opłatę adiacencką w wysokości równej dla tych, którzy nie mieli woli uczestnictwa w tych kosztach.