1) posiada na terytoriom Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Z treści przepisu ustawy podatkowej wynika, że dla przypisania miejsca zamieszkania w Polsce wystarczające jest skoncentrowanie interesów życiowych w Polsce (osobistych, gospodarczych) a ta właśnie okoliczność jest decydująca również dla cywilistycznego ujęcia miejsca zamieszkania, dla którego - jak stwierdził WSA w Białymstoku w wyroku w sprawie II SA/Bk 749/19 - przerwa w faktycznym przebywaniu w danym miejscu, i to nawet długotrwała, nie daje automatycznie podstaw do uznania, że nie stanowi ono miejsca zamieszkania.
Również dla celów meldunkowych miejsce stałego pobytu jest traktowane jako miejsce zamieszkania w ujęciu cywilistycznym. W sprawach meldunkowych bowiem o charakterze pobytu w określonej miejscowości decyduje zamiar osoby podlegającej obowiązkowi meldunkowemu. Pobyt stały w danym lokalu oznacza zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego lub długotrwałego przebywania, z wolą koncentracji w danym miejscu swoich spraw życiowych, w tym założenie ośrodka osobistych i majątkowych interesów (art. 25 ust.1 ustawy o ewidencji ludności w związku z art. 25 kodeksu cywilnego). Nawet podwójne obywatelstwo nie jest przeszkodą prawną w posiadaniu miejsca stałego pobytu w Polsce, zaś wynikająca z ogólnych zasad kodeksu cywilnego możliwość posiadania tylko jednego miejsca stałego pobytu (zamieszkania) odnosi się wyłącznie do obszaru państwa polskiego. Również czasowe zameldowanie pod innym adresem niż miejsce stałego pobytu nie oznacza rezygnacji z zameldowania stałego, tak samo jak nie dowodzi braku zamiaru pobytu stałego pod danym adresem czasowe tam nieprzebywanie.
Zdaniem sądu okoliczność zameldowania na pobyt stały pod adresem K., gmina B. skarżącego i jego małoletnich dzieci w powiązaniu z nadaniem skarżącemu certyfikatu rezydencji podatkowej ze wskazaniem miejsca zamieszkania w K., gmina B. w połączeniu z niewątpliwym dysponowaniem przez skarżącego w miejscowości K. majątkiem pozwalającym na realizację woli skoncentrowania bytności fizycznej w Polsce, szereg dowodów i twierdzeń przedstawionych przez skarżącego a wskazujących na ścisłe związki rodziny z miejscowością K. w Polsce i brak związków rodziny z Białorusią poza związkiem wynikającym z faktu kształcenia tam dzieci i opieki przedszkolnej nad nimi (w kilkunastu punktach wymienionych w odwołaniu od decyzji organu I instancji), stanowią wystarczający materiał dowodowy do uznania, że skarżący jako obywatel Polski mający w Polsce miejsce zamieszkania jest co do zasady uprawniony do pobierania świadczeń wychowawczych na dzieci.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej wydanie decyzji organu I instancji (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).