Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. w przedmiocie stwierdzenia nieważności części uchwały Rady Miejskiej w B. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tezy

Obowiązek uiszczenia jednorazowej opłaty, wynikający z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), pobieranej w razie zbycia nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem nowego lub zmienionego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wyłącza możliwość ustalenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zerowej stawki procentowej służącej naliczaniu tej opłaty (art. 15 ust. 2 pkt 12 wskazanej ustawy).

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys (spr.), Sędziowie sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk,, asesor WSA Małgorzata Roleder, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2006 r. sprawy ze skargi Gminy B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] grudnia 2005 r., Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności części uchwały Rady Miejskiej w B. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/3

Rada Miejska B. uchwałą z dnia [...] listopada 2005 r. o Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla M. w B. (rejonu ul. A. M.) ustaliła w § 30 uchwały wysokość stawki procentowej służącej naliczaniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem miejscowego planu dla całego terenu objętego planem na poziomie 0% (zero procent).

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] grudnia 2005 r. wydanym w oparciu o art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) Wojewoda P. stwierdził nieważność § 30 powyższej uchwały. Uznał, iż ustalenie stawki procentowej na poziomie wskazanym przez Radę Miejską, tj. 0%, nastąpiło z naruszeniem prawa, w szczególności art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art.36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) - dalej jako u.p.z.p.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wskazał, iż treść art. 36 ust. 4 u.p.z.p. nakłada na wójta, burmistrza lub prezydenta miasta obowiązek pobrania jednorazowej opłaty w razie zbycia nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Obligatoryjność ta wynika, zdaniem Wojewody, z kategorycznego sformułowania przepisu "wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę". Jej wysokość jest określana w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości - art. 15 ust. 2 pkt 12 u.p.z.p. i nie może być wyższa niż 30% wzrostu tej wartości. Ustawodawca przesądzając istnienie prawnego obowiązku wniesienia opłaty ograniczył jednocześnie swobodę w orzekaniu o jej wysokości: tak co do wysokości maksymalnej - 30 % wzrostu wartości nieruchomości, jak i minimalnej - wykluczając zastosowanie stawki zerowej (opłata jest bowiem obligatoryjna). Zastosowanie tej stawki zniweczyłoby bowiem wolę ustawodawcy, który uczynił rentę planistyczną jednym z elementów systemu danin o charakterze publicznym. Na poparcie swojego stanowiska Wojewoda podał przykłady z orzecznictwa.

Na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła Gmina B. zarzucając:

- naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, iż określona w tymże przepisie stawka procentowa nie może wynosić 0 %,

- naruszenie art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez pozbawienie rady gminy jednej z kompetencji stanowiących uznając, iż materia będąca przedmiotem unieważnionej normy prawnej wyżej wskazanej uchwały obliguje tenże organ do określenia stawki procentowej służącej naliczeniu renty planistycznej w wysokości od 1 % do 30 %.

Uzasadniając skargę powołano się na § 4 pkt 13 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1578), którego treść dopuszcza możliwość ustalenia stawek procentowych stanowiących podstawę do określenia opłaty, o której mowa w art. 36 ust.4 u.p.z.p. w przedziale od 0% do 30 %. Wskazano, iż w wyniku opracowania planu wartość niektórych działek znajdujących się na terenie objętym planem wzrosłaby tylko minimalnie i okoliczność ta, zdaniem skarżącej, nie może przesądzać o konieczności określenia stawek procentowych wyższych niż 0%. Podniesiono również, iż ustalenie stawki innej, niż w uchwale, wiązałoby się z koniecznością sporządzenia operatów szacunkowych, których wartość przekroczyłaby wartość renty planistycznej, co byłoby ekonomicznie nieuzasadnione.

Strona 1/3