Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mirosław Wincenciak, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz,, sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 marca 2014 r. sprawy ze skargi T. R. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie cofnięcia licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego oddala skargę.
Starosta K., decyzją z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], cofnął T. R. (dalej przywoływany jako: Skarżący), licencję o nr [...], wydaną w dniu [...] listopada 2008 roku, na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy dla T.U.H. P. T. R., na obszar Rzeczpospolitej Polskiej.
Skarżący reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wnioskiem z dnia [...] marca 2013 r., zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. za pośrednictwem Starosty K. o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie.
We wniosku podniósł m.in., że decyzja Starosty K. nie została doręczona pełnomocnikowi, czym naruszono przepis art. 40 § 2 k.p.a. W tej sytuacji Starosta K. przy piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], działając na podstawie art. 40 § 2 k.p.a., przesłał pełnomocnikowi strony ww. decyzję. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że decyzję tę Skarżący otrzymał w dniu [...] kwietnia 2013 r. i mógł złożyć od niej odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. w terminie do dnia [...] kwietnia 2013 r.
Starosta K. postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r. odmówił Skarżącemu wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją Starosty K. nr [...] z dnia [...] marca 2013 r. w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego.
Z postanowieniem tym nie zgodził się Skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i wniósł na nie zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. wnosząc o jego uchylenie i wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania, zarzucił postanowieniu naruszenie art. 40 § 2 i art. 32 k.p.a.
Zdaniem Skarżącego, doręczenie pisma stronie, jeśli działa ona przez ustawowego przedstawiciela lub ustanowionego pełnomocnika, jest bezskuteczne. Bowiem od chwili doręczenia organowi pełnomocnictwa o wszystkich czynnościach podejmowanych w sprawie powinien być zawiadamiany pełnomocnik, a nie bezpośrednio strona.
Naruszenie art. 40 § 2 k.p.a. i art. 32 k.p.a., zdaniem Skarżącego, stanowi dodatkowo złamanie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym, a to z kolei stanowi podstawę weryfikacji ostatecznego rozstrzygnięcia w drodze wznowienia postępowania
Według Skarżącego, powyższej wadliwości nie konwaliduje fakt późniejszego zapoznania się z decyzją przez pełnomocnika, albowiem w sytuacji, kiedy strona ustanowiła pełnomocnika i wskazał on swój adres do doręczeń, doręczenie dokonane na adres strony jako dokonane z uchybieniem art. 40 § 2 k.p.a., pozostaje bezskuteczne.
Jak zauważa Skarżący, pozbawienie pełnomocnika strony możliwości obrony jej praw powoduje, że zaskarżone orzeczenie podlega uchyleniu, a ocena wydanego w nieważnym postępowaniu rozstrzygnięcia jest bezprzedmiotowa.
Nie można zatem zdaniem Skarżącego odmówić wznowienia postępowania, jeżeli żądanie wznowienia postępowania zostało zgłoszone przez stronę w ustawowym terminie i jeżeli została wskazana ustawowa podstawa wznowienia