Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. w przedmiocie nieważności § 23 pkt 1 uchwały Nr [...] Rady Miasta B. P. w zakresie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tezy

Rozporządzenie - jak stanowi art. 92 ust. 1 Konstytucji RP - zawsze jest wydawane w celu wykonania danej ustawy. Wymieniona w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1587), w przedziale stawek procentowych renty planistycznej, stawka zerowa, jest sprzeczna z duchem ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i wynikającym z niej obowiązkiem pobierania renty planistycznej.

Dopuszczalny i możliwy przedział stawek procentowych renty planistycznej wynika wprost z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Muszą się one mieścić w wysokości pozwalającej na ustalenie opłaty o której mowa w art. 36 ust. 4, ale nie wyżej niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), Sędziowie asesor WSA Urszula Barbara Rymarska, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant Elżbieta Stasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2006 r. sprawy ze skargi Gminy Miejskiej B. P. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] grudnia 2005 r. Nr [...] w przedmiocie nieważności § 23 pkt 1 uchwały Nr [...] Rady Miasta B. P. z dnia [...] listopada 2005r. w zakresie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/3

Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] grudnia 2005 r. nr [...] Wojewoda P. stwierdził nieważność § 23 pkt 1 uchwały Rady Miejskiej w B. P. z dnia [...] listopada 2005 r. (Nr [...]) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w rejonie ul. S. S. w B. P..

Organ nadzoru stwierdził, że zakwestionowanym paragrafem uchwały Rada Miejska ustaliła na 0 % wysokość stawki procentowej służącej naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów stanowiących własność Gminy B. P. Taki zapis jest sprzeczny z uregulowaniami art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zmianami).

Z art. 36 ust. 4 w/w ustawy wynika obligatoryjność poboru jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu, w razie zbycia takiej nieruchomości. Skoro ustawodawca przesądza o istnieniu prawnego obowiązku wniesienia opłaty w okolicznościach wymienionych w tym przepisie, to zakres swobody w orzekaniu o jej wysokości przez właściwy organ doznaje ograniczenia nie tylko co do przekroczenia określonej w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym górnej wysokości 30 %, ale także wyklucza możliwość zastosowania stawki zerowej. Ustalenie stawki zerowej nie tylko nie mieści się w granicach prawnych wynikających z przepisu art. 36 ust. 4 ustawy, lecz również prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy wskazującego na rentę planistyczną jako jeden z elementów systemu danin o charakterze publicznym, a także dochód budżetu gminy.

Powyższe stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie w istniejącym orzecznictwie np. wyroku z dnia 6 września 2002 r. sygn. akt II SA/Wr 1193/02 (OSS 2003/1/15) i w wyroku NSA z 28 kwietnia 1999 r. sygn. akt IV SA 889/97.

Skargę do sądu administracyjnego na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze wywiodła Gmina Miejska B. P. podnosząc zarzuty:

- naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy z 27 marca 2003r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, iż określona w tymże przepisie stawka procentowa nie może wynosić 0 %,

- naruszenia art. 91 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez pozbawienie rady gminy jednej z kompetencji uznając, iż materia będąca przedmiotem unieważnionej normy prawnej wyżej wskazanej uchwały, obliguje tenże organ do określenia stawki procentowej służącej naliczeniu renty planistycznej w wysokości od 1 % do 30 %.

Podnosząc powyższe zarzuty Gmina B. P. wniosła o uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego i obciążenie organu kosztami postępowania sądowego.

Wojewoda P. wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumenty zawarte w rozstrzygnięciu nadzorczym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu.

Strona 1/3