Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski Sędziowie sędzia WSA Anna Klotz (spr.) asesor WSA Katarzyna Korycka Protokolant asystentka sędziego Magdalena Tambelli- Orwat po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2018 r. sprawy ze skargi E. G. i M. G. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] października 2002 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
M. G. i E. G., reprezentowani przez pełnomocnika, wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1875 ze zm.) na uchwałę nr [...] Rady Miejskiej z dnia [...] października 2002 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów położonych w granicach administracyjnych miasta, wnosząc o stwierdzenie nieważności ww. uchwały w części dotyczącej działek oznaczonych numerami [...],[...],[...],[...] obręb [...] C., dla których przedmiotowy plan miejscowy określa przeznaczenie określone symbolami literowymi: 11MN-A/U oraz 22-23MN-A/U.
Skarżący wskazali, że pismem z dnia [...] kwietnia 2018 r. wezwali Radę Miejską do usunięcia stwierdzonych uchybień, naruszających zarówno przepisy prawa jak i interes prawny skarżących.
W ocenie skarżących, przedmiotowy plan miejscowy narusza art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 2 ust. 1 obowiązującej w dniu jego uchwalania ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: "u.z.p.") w zakresie w jakim nie określa przeznaczenia terenów wskazanych w tym opracowaniu planistycznym. Skarżący podnieśli, że w zaskarżonej uchwale w § 4 ust. 2 pkt 5-19 wskazano, jakie przeznaczenie terenu zostało określone na załączniku graficznym. Jednocześnie przepisy § 7 pkt 7-9 odkodowują stosowne przeznaczenia terenów. Dla działek, właścicielami których są skarżący, oznaczonych symbolem 11, 22, 23 MN-A/U określono przeznaczenie jako zabudowa mieszkaniowa apartamentowa z zapleczem gospodarczym i przeznaczeniem uzupełniającym usług nieuciążliwych. W tym zakresie, zdaniem skarżących, nie sposób stwierdzić, czym jest zabudowa mieszkaniowa apartamentowi, brak bowiem legalnej definicji pojęcia zabudowy mieszkaniowej apartamentowej, co uniemożliwia zinterpretowanie przeznaczenie tego terenu. Naruszenie interesu prawnego w tym zakresie skarżący wyprowadzają wprost z braku możliwości jednoznacznego określenia przeznaczenia terenu, czyli z uchybienia polegającego na braku określenia przeznaczenia terenu. Zdaniem skarżących, dopiero etap wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę zweryfikuje, czy skarżący właściwie "odkodowali" przeznaczenie terenu.
Skarżący podnieśli, że przedmiotowy plan miejscowy narusza art. 10 ust. 1 pkt 1 u.z.p. również w zakresie, w jakim nie rozgranicza terenów o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania terenu. Wskazali na § 47 uchwały, który stanowi, że dla stosownych terenów przeznaczeniem podstawowym pozostaje zabudowa mieszkaniowa apartamentowa z zapleczem gospodarczym, natomiast przeznaczeniem uzupełniającym są usługi nieuciążliwe. Wobec powyższego, na wskazanych terenach minimum 51% tych terenów może zajmować zabudowa mieszkaniowa apartamentowa z zapleczem gospodarczym, na pozostałym obszarze może natomiast występować dowolne przeznaczenie, które zostanie uznane za uzupełniające lub wzbogacające przeznaczenie podstawowe. Skarżący zwrócili również uwagę, że § 47 ust. 1 uchwały zawiera nigdzie nie zdefiniowane pojęcie "przeznaczenia uzupełniającego". Brak wyraźnego rozgraniczenia powoduje, że skarżący nie mogą jednoznacznie określić przeznaczenia terenu, co pociąga za sobą niemożność zbycia działek. W ocenie skarżących wskazane uchybienie stanowi także naruszenie zasady pewności prawa. W powyższym zakresie, skarżący wywodzą swój interes prawny z okoliczności, że nie mogą jednoznacznie przesądzić, jakie przeznaczenie zostało określone dla działek pozostających ich własnością.