Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Renata Owczarzak Sędziowie sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek Protokolant sekretarz sądowy Kamila Wesołowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2019 roku sprawy ze skargi [...] na decyzję Wojewody z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie zameldowania na pobyt stały oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] marca 2019 r., nr [...] Prezydent Miasta B. działając na podstawie art. 27 ust. 1 i art. 31 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności, orzekł o zameldowaniu T. G. (dalej też "zameldowanej") na pobyt stały w lokalu nr [...], przy ul. [...]. Wydanie powyższego rozstrzygnięcia zapadło w związku z brakiem ze strony dysponenta rzeczonej nieruchomości - [...] Centrum [...] - zgody na zameldowanie skarżącej na pobyt stały. Poprzedzone ono zostało przeprowadzeniem postępowania wyjaśniającego, którego celem było ustalenie, czy występująca w dniu [...] listopada 2018 r. z wnioskiem o zameldowanie w drodze decyzji administracyjnej spełnia ustawowe przesłanki warunkujące zameldowanie jej na pobyt stały pod wskazanym adresem. Organ wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, m.in. zeznania świadków oraz oględziny przedmiotowego lokalu potwierdziły, że od kilkunastu lat stanowi on dla T. G. centrum życiowe, gdzie na bieżąco realizuje ona swoje podstawowe czynności mieszkaniowe i socjalno-bytowe. Powołując się na rejestracyjny charakter przepisów ewidencyjnych, jak również na linię orzeczniczą sądów administracyjnych, zgodnie z którą przy realizacji obowiązku meldunkowego istotne jest jedynie "przebywanie", a nie "uprawnienie" do lokalu, organ I instancji uznał, że pobyt T. G. w przedmiotowym lokalu spełnia warunki określone w art. 25 ust. 1 ustawy o ewidencji ludność, albowiem od wielu lat trwale w nim zamieszkuje i wiąże z nim zamiar stałego pobytu.
W odwołaniu od powyższej decyzji [...] Centrum [...] (skarżący podniósł, że w toku postępowania wyjaśniającego nie kwestionował faktu przebywania T. G. w lokalu nr [...] przy ul. [...], ale stwierdził, że charakter wynajmowanych pomieszczeń hotelu pracowniczego, które z założenia przeznaczone są do krótkotrwałego pobytu osób, czyni niemożliwym zameldowanie na pobyt stały, a jedynie na pobyt czasowy. Odwołujący wyjaśnił, że zajmowany przez zameldowaną lokal nie stanowi lokalu mieszkalnego, o którym mowa w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, gdyż w rozumieniu ww. ustawy lokalem nie jest pomieszczenie przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, takie jak np. pomieszczenia znajdujące się w bursach, pensjonatach, internatach, hotelach itp. Ponadto oświadczył, że wynajmujący nie sporządza z najemcami umów najmu na piśmie, a jedynym potwierdzeniem prawa najmu jest podpis uprawnionego pracownika Centrum złożony na formularzu zgłoszenia pobytu czasowego. Natomiast zasady najmu tych pokoi uregulowane zostały w regulaminie korzystania z hotelu pracowniczego. Zgodnie z zawartymi w nim postanowieniami osoby chętne do wynajęcia pokoju, muszą zwrócić się do Dyrektora centrum z prośbą o wyrażenie zgody na zamieszkanie, przy czym do sierpnia 2016 r. zgoda na zakwaterowanie mogła zostać wydana na okres 6 miesięcy lub jednego roku, a od sierpnia 2016 r. na czas określony, ale z możliwością przedłużenia na kolejny okres. Biorąc pod uwagę to, że zawarcie umowy na czas określony nie jest jednoznaczne z wolą stałego zameldowania, a wręcz przeciwnie - pozostaje z nią w sprzeczności, strona odwołująca, powołując się na specyfikę wynajmowanych pomieszczeń w bloku mieszkalnym, określanym umownie "hotelem pracowniczym", uznała, że konkluzja organu I instancji, co do uznania pobytu T. G., jako pobytu o charakterze stałym, nie jest trafna, co czyni wniesione odwołanie zasadnym.