Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Klotz Sędziowie sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek asesor WSA Katarzyna Korycka (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 12 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2020 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy W. z dnia [...] marca 2020 r., nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej J. P. kwotę [...]([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] Wójt Gminy W. odmówił skarżącej J. P. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej - wnioskowanego na męża I. P., legitymującego się orzeczeniem lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ("ZUS") Oddział w T. z dnia [...] kwietnia 2019 r. o niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji do dnia [...] kwietnia 2022 r. - stwierdzając że skarżąca nie spełnia warunków ustawowych do przyznania wnioskowanego świadczenia, określonych w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 111, dalej powoływanej jako "uśr" oraz "ustawa o świadczeniach rodzinnych"), gdyż ma ustalone prawo do emerytury, a także w art. 17 ust. 1b uśr, jako że niepełnosprawność osoby wymagającej opieki nie powstała nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub w trackie nauki w szkole lub szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia.
W uzasadnieniu decyzji organ odwołał się w szczególności do celu świadczenia pielęgnacyjnego, podkreślając iż nie jest ono wynagrodzeniem za sprawowaną opiekę lecz ekwiwalentem za utracone wynagrodzenie z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub jego niepodejmowania w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, przyznawanym pod warunkiem, że osoba sprawująca opiekę jest pozbawiona dochodu. Zaznaczył ponadto, że skarżąca według metodologii Głównego Urzędu Statystycznego jest już w wieku poprodukcyjnym, w którym to człowiek zakończył już pracę zawodową.
Od powyższej decyzji odwołanie wniosła J. P., zaskarżając ją w całości i zarzucając jej:
- naruszenie prawa materialnego mające istotny wpływ na wydanie przedmiotowej decyzji, poprzez zastosowanie normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b uśr bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunały Konstytucyjnego ("TK") z dnia 21 października 2014 r. o sygn. akt K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm., dalej powoływanej jako "Konstytucja RP");
- błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a uśr polegającą na pominięciu celów ustawy o świadczeniach rodzinnych i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez skarżącą emerytury stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego;
- niezastosowanie art. 27 ust. 5 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a uśr i przez to nieuwzględnienie, iż w razie zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i prawa do emerytury, osoba uprawniona ma prawo do wyboru jednego ze świadczeń, jak wynika z treści art. 27 ust. 5 uśr.