Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody Kujawsko-Pomorskiego w przedmiocie wymeldowania z miejsca pobytu stałego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Włodarska Sędziowie: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) sędzia WSA Jarosław Wichrowski Protokolant Ewa Majchrzak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 października 2010 r. sprawy ze skargi G. R. na decyzję Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z miejsca pobytu stałego 1. oddala skargę, 2. przyznaje ze Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy na rzecz adwokata P. S. kwotę 439,20 zł ( czterysta trzydzieści dziewięć 20/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Inne orzeczenia o symbolu:
6050 Obowiązek meldunkowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Ewidencja ludności
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] rej. [...] Prezydent Miasta [...] działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.) orzekł o wymeldowaniu G. R. z pobytu stałego w lokalu nr [...] położonym we [...] przy ul. [...]. Postępowanie wszczęto w dniu 16 września 2009 r. na wniosek M. Ł., która wywodziła, że jej brat Gr. R. od późnej jesieni 2008 r. zamieszkuje u swojej matki w lokalu przy ul. [...]. W ocenie organu postępowanie wyjaśniające przeprowadzone w sprawie wykazało, że faktycznie G. R. nie mieszka pod adresem: [...] i fakt ten został potwierdzony zarówno przez strony postępowania, jak i przez świadków zeznających do protokółu: E. B. i A. P. - najbliższe sąsiadki oraz matkę stron postępowania H. A. Jako dowód pośredni w sprawie uznano dowód z przesłuchania A. Ch. - dzielnicowego Komendy Miejskiej Policji we[...], który opierając się na informacjach uzyskanych od M. N. oraz znanych świadkowi ze słyszenia stwierdził, że G. R. nie mieszka w omawianym lokalu, a jako aktualne miejsce zamieszkania strony świadek wskazał adres matki. Ponadto zeznania świadka J. W. potwierdziły zdaniem organu, że G. R. nie jest widywany jako stały mieszkaniec przedmiotowego lokalu. Organ wyjaśnił również, że G. R. swoją nieobecność pod adresem stałego zameldowania uzasadnił tym, że nie posiada klucza do mieszkania i nie jest tam wpuszczany, co potwierdziła druga strona postępowania dodając, że "od czasu wyprowadzki, przychodził do domu tylko wtedy kiedy był pod wpływem alkoholu. Robił awantury na korytarzu, nie był wpuszczony do domu (...) nie ma klucza do domu, zabrałam klucz, ponieważ wynosił mi z domu. Brat nie prosił mnie o klucz".

Zebranego materiał dowodowy pozwolił organowi stwierdzić, że lokal oznaczony numerem [...] położony we [...] przy ul. [...] nie stanowi centrum życiowego strony, a takim centrum życiowym jest lokal matki strony tj. jak wcześniej wskazano mieszkanie przy [...]. Potwierdzono, że G. R. nie jest w posiadaniu klucza do spornego mieszkania i nie jest tam wpuszczany, ale jak zaznaczył organ, strona nie podjęła żadnych skutecznych działań prawnych mogących przywrócić stan pierwotny, wskazując przy tym, że zamiar powrotu nie może być jedynie słownym wyrażeniem przez osobę zainteresowaną swojej woli - powinien dać się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia faktów.

W odwołaniu od powyższej decyzji G. R. nie zgadzając się z zapadłym rozstrzygnięciem zarzucił, że został zmuszony do opuszczenia lokalu przez siostrę, jednak z odwołania wynika, że nie egzekwował swojego prawa do przebywania w lokalu, korzystając z dostępnych środków prawnych.

Wojewoda [...] po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ II instancji utrzymując w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] oparł się przede wszystkim na dowodach zebranych przez organ I instancji, uznając je za przekonujące i wskazując przy tym, że strony postępowania nie złożyły do organu odwoławczego żadnych istotnych nowych dowodów, które mogłyby być rozstrzygające w sprawie. Organ stwierdził, że wydając rozstrzygnięcie oparł się na zeznaniach świadków przesłuchanych przez organ I instancji jak również na opinii policji. Zebrane dowody wskazują zdaniem organu na to, że w wyniku utraty pracy, choroby i konfliktu rodzinnego odwołujący się opuścił przedmiotowy lokal, zamieszkał w innym miejscu i pogodził się z tym stanem rzeczy. Podkreślono, że w toku postępowania odwoławczego odwołujący również nie usiłował wyegzekwować swojego prawa do przebywania w lokalu np. poprzez zgłoszenie sprawy w prokuraturze, a zadaniem organów meldunkowych jest rejestracja stanu faktycznego. W ocenie organu nie istnieją żadne dowody świadczące o tym, że odwołujący podjął kroki prawne mające na celu pozostanie w miejscu stałego zameldowania lub powrót do niego, dlatego w tym stanie faktycznym i prawnym opuszczenie lokalu przez stronę należy traktować jako dobrowolne, zgodnie z przyjętym w tym zakresie orzecznictwem sądowoadministracyjnym.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6050 Obowiązek meldunkowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Ewidencja ludności
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda