Organ odwoławczy nie zgodził się przy tym z zarzutem naruszenia przez Starostę N. art. 126 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r., gdyż w punkcie 1 wskazanego przepisu przewidziano, w nawiązaniu do art. 125 pkt 3, odmowę wydania pozwolenia wodnoprawnego w razie nieprzestrzegania wymagań ochrony zdrowia ludzi, środowiska i dóbr kultury wpisanych do rejestru zabytków oraz wynikających z odrębnych przepisów.
K. N. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy decyzję Wojewody [...] wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Uzasadnienie skargi zawiera wierne powtórzenie zarzutów podniesionych w odwołaniu od decyzji organu I instancji.
W skardze wskazano, że treść art. 126 ustawy Prawo wodne nie uprawniała do odmowy udzielenia pozwolenia wodnoprawnego, zaś jednorodne ścieki z myjni samochodowej nie zmieszane z innymi ściekami winny być zaliczone do wymienianych w § 11 ust. 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r., mogących być wprowadzone do ziemi w sytuacji, jaka wystąpiła w niniejszym przypadku (brak innej możliwości odprowadzania ścieków - brak innego odbiornika ścieków, zwłaszcza kanalizacji).
Nadto, jak wskazał skarżący, projekt odprowadzania do ziemi ścieków zawierających substancje ropopochodne nie narusza art. 39 pkt 3 lit. "b" Prawa wodnego w kontekście załącznika nr 11 do rozporządzenia z dnia 24 lipca 2006 r., w którym wymienione są węglowodory ropopochodne, tym bardziej że projektowany separator gwarantuje 97 % skuteczności oczyszczania ścieków z myjni. Podnoszona przez organ II instancji kwestia mycia samochodów zanieczyszczonych bliżej nieokreślonymi substancjami nie jest natomiast poparta żadnymi racjonalnymi argumentami, przy czym instalacja myjni może być każdej chwili kontrolowana przez służby Inspekcji Ochrony Środowiska. W nawiązaniu do art. 143 pkt 1 i 3 ustawy Prawo ochrony środowiska skarżący powołał się na stosowanie do mycia samochodów środków zawierających substancje powierzchniowo czynne oraz wysokociśnieniowe urządzenie myjące ograniczające zużycie wody w powiązaniu z opłatami za wodę uiszczanymi przedsiębiorstwu wodno-kanalizacyjnemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa, a kompetencja Sądu ograniczona jest do badania legalności kwestionowanego w skardze rozstrzygnięcia.
Podstawę wydania decyzji Wojewody oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty N. stanowiły przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 239, poz. 2019) oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub ziemi oraz w sprawie substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U. Nr 137, poz. 984), a także posiłkowo art. 143 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150).
Zgodnie z art. 126 pkt 1 ustawy Prawo wodne odmawia się wydania pozwolenia wodnoprawnego, jeżeli projektowany sposób korzystania z wody narusza ustalenia dokumentów, o których mowa w art. 125 pkt 1 i 2 lub nie spełnia wymagań o których mowa w art. 125 pkt 3.