Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Tyliński Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Jakub Jagodziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2018 r. sprawy ze skargi Spółki A S.A. w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu od zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych oddala skargę.
Decyzją z [...] listopada 2017r. Prezydent Miasta, działając na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, wniósł sprzeciw w sprawie wniosku T. S.A. z [...] października 2017 r., dotyczącego zgłoszenia zamiaru przystąpienia do robót budowlanych na działce nr [...] przy Al. J. (aktualnie W.) w B., polegających na instalacji urządzeń (anten sektorowych, podantenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych) na istniejącym obiekcie budowlanym stacji bazowej sieci P. Sp. z o.o. oraz instalacji wolnostojących szaf technicznych, stanowiących stację bazową sieci T. S.A.
W uzasadnieniu wniesionego sprzeciwu Prezydent Miasta stwierdził, że przedmiotowa inwestycja faktycznie stanowi budowę stacji bazowej sieci T. - z wykorzystaniem wieży P. oraz posadowieniem wolnostojących szaf technicznych. W ocenie Prezydenta takie przedsięwzięcie zmienia zagospodarowanie terenu, wykracza też poza pojęcie instalacji urządzeń na obiektach budowlanych, o którym jest mowa w art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego - w konsekwencji wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Prezydent Miasta wskazał ponadto, że budowa stacji telefonii komórkowej jest inwestycją celu publicznego i zgodnie z art. 50 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym inwestycja taka lokalizowana jest na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła T. S.A., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika. W odwołaniu spółka zarzuciła naruszenie:
- art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z art. 29 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego poprzez uznanie, że prace polegające na instalacji urządzeń na obiektach budowlanych oraz prace polegające na instalacji wolnostojących szaf technicznych wymagają pozyskania pozwolenia na budowę, w sytuacji gdy wystarczające jest zgłoszenie wykonania prac;
- art. 50 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uznanie, że planowane prace wymagają decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego w sytuacji, gdy ustawodawca zwolnił w takim wypadku Inwestora z obowiązku pozyskania tejże decyzji;
- art. 6 oraz art. 7 k.p.a. wobec braku dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Zdaniem spółki organ I instancji nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że planowane przez Spółkę prace wykraczają poza pojęcie instalacji urządzenia i w tej sytuacji brak jest możliwości sformułowania odpowiednich zarzutów. Odwołująca zakwestionowała również prawidłowość powołania się na przepis art. 50 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - wskazała bowiem, że planowane prace nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę i w tej sytuacji, w oparciu o art. 50 ust. 2 wcześniej powołanej ustawy, nie jest wymagana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.