Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skoro w sprawie w procesie orzeczniczym brały udział dwie uprawnione jednostki orzecznicze i były one zgodne co do braku podstaw do rozpoznania u skarżącej przedmiotowej choroby zawodowej, to tym samym nie wystąpił w sprawie konieczny warunek stwierdzenia choroby zawodowej, jakim jest wymóg rozpoznania choroby zawodowej przez lekarza zatrudnionego w jednostce orzeczniczej uprawnionej do rozpoznania chorób zawodowych. W przedmiotowej sprawie orzekające organy wydały decyzje o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej na podstawie prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego tj. zgodnych i spójnych orzeczeń lekarskich dwóch jednostek orzeczniczych, a także przeprowadzonej oceny narażania zawodowego. Organy nie tylko w sposób wyczerpujący zgromadziły materiał dowodowy, ale również poddały go wnikliwej i szczegółowej analizie, a następnie zgodnie z przepisami prawa wydały odpowiednie decyzje.
Wydane w sprawie decyzje o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - jako oparte na zgodnych, wyczerpująco umotywowanych, logicznych, obiektywnych i przekonujących orzeczeniach lekarskich dwóch niezależnych jednostek orzeczniczych - należy zatem uznać za zgodne z prawem. Skoro jednostki orzecznicze I i II stopnia wydały zgodne orzeczenia o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, a orzeczenia te nie budzą wątpliwości, są obiektywne, logiczne, przekonujące i wyczerpująco umotywowane, toteż w sprawie nie było warunków i podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, z uwagi na brak rozpoznania choroby zawodowej przez uprawnionego lekarza zatrudnionego w jednostce orzeczniczej I lub II stopnia. Nie zostały tym samym spełnione wszystkie przesłanki konieczne do wydania decyzji stwierdzającej chorobę zawodową, wynikające z art. 2351 kp.
W tym stanie rzeczy, uznając zarzuty skargi za bezpodstawne, Sąd na postawie art. 151 ppsa, orzekł o oddaleniu wniesionej w sprawie skargi.