Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski ( spr ) Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędzia WSA Anna Klotz Protokolant Ewa Majchrzak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 czerwca 2010r. sprawy ze skargi D. W. na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do zawodowej służby wojskowej 1.stwierdza nieważność zaskarżonego orzeczenia, 2. stwierdza, że zaskarżone orzeczenie nie podlega wykonaniu.
D. W. wniósł skargę do tutejszego Sądu na decyzję Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B z dnia [...] marca 2010 r. (Nr [...]) utrzymującej w mocy decyzję Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. z dnia [...] lutego 2010 r. (Nr [...]) w sprawie uznania skarżącego za niezdolnego do zawodowej służby wojskowej.
Organy orzecznicze, na podstawie wyników badań lekarskich szer. rez. D. W. uznały, że nie jest on zdolny do zawodowej służby wojskowej z uwagi na rozpoznane nadciśnienie tętnicze I stopnia, a także nieprawidłowy poziom transaminaz w surowicy krwi (hipertransaminazemia).
Skarżący w uzasadnieniu skargi podniósł, że orzeczenie o niezdolności do zawodowej służby wojskowej jest niesłuszne, gdyż poziom transaminaz był tylko lekko zawyżony, zaś rozpoznanie nadciśnienia tętniczego nastąpiło bez przeprowadzenia badań w tym zakresie po uchyleniu orzeczenia I instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania (decyzja Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. z dnia [...] lutego 2010 r. Nr [...]).
W odpowiedzi na skargę Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska w B. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Wyjaśniono, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o przepisy nieobowiązującego już rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie orzekania o zdolności do zawodowej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. Nr 133, poz. 1422 ze zm.). Jednocześnie w uzasadnieniu odpowiedzi na skargę organ wyjaśnił, że rozpoznane schorzenia oparte zostały na wynikach badań laboratoryjnych oraz całodobowym pomiarze ciśnienia tętniczego krwi, EKG oraz ECHO serca. W związku z tym zarzuty skarżącego, że komisja wydała swoje orzeczenie w sposób nieobiektywny są niesłuszne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego (w skrócie - "k.p.a.") lub w innych przepisach.
Zdaniem Sądu, zaskarżona decyzja Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. wydana została z rażącym naruszeniem prawa, tj. zachodzi przyczyna stwierdzenia jej nieważności określona w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
Wskazane rażące naruszenie prawa polegało na wydaniu decyzji w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 maja 2004 r., mimo że rozporządzenie to utraciło moc dnia 12 grudnia 2009 r. na podstawie art. 9 ust. 3 w związku z art. 1 pkt 4 lit. f) i art. 10 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 79, poz. 669). W dacie orzekania przez organ odwoławczy obowiązywało natomiast rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 stycznia 2010 r. w sprawie orzekania o zdolności do zawodowej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. Nr 15, poz. 80, weszło w życie z dniem 2 lutego 2010 r.). Zastosowanie przez organ administracji publicznej nieobowiązujących przepisów prawa stanowi rażące naruszenie prawa i uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji wydanej na ich podstawie.
Należy podkreślić, że orzekająca w sprawie w I instancji Terenowa Wojskowa Komisja Lekarska w B. zastosowała właściwe przepisy prawa i dlatego Sąd ograniczył się do stwierdzenia nieważności jedynie zaskarżonej decyzji organu odwoławczego.