Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski (spr.) Sędziowie sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek sędzia WSA Anna Klotz Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w [...] z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji dotyczącej przyznania świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej oddala skargę.
Pismem z dnia [...] czerwca 2018 r. skarżący J. C. wniósł o zmianę, w trybie art. 154 k.p.a. decyzji ostatecznej Kierownika Urzędu do S. K. i O. R. z 9 grudnia nr [...], która została utrzymana w mocy decyzją z [...] kwietnia 2014 r. nr [...], odmawiającej uchylenia decyzji własnej o odmowie przyznania skarżącemu świadczenia pieniężnego za deportację do pracy przymusowej - z uwagi na przemawiający za tym interes społeczny a zarazem słuszny interes strony, poprzez uchylenie decyzji własnej o odmowie przyznania skarżącemu świadczenia pieniężnego i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie skarżącemu świadczenia.
W uzasadnieniu skarżący podniósł, że prawidłowo ocena stanu faktycznego oraz poprawna wykładnia przepisów ustawy prowadzi do jednoznacznej konkluzji, iż strona będąc małoletnim dzieckiem (8 lat) została poddana represjom w rozumieniu art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Represje te polegały na deportacji czyli wywiezieniu do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy w granicach terytorium państwa polskiego sprzed 1 września 1939 r.
Skarżący podkreślił, że praca przymusowa podczas II wojny światowej odebrała mu dzieciństwo, była źródłem nadmiernego wysiłku fizycznego, chronicznego zmęczenia, oddzielenia od rodziny, przemocy fizycznej (bicia ze strony żony nowego właściciela gospodarstwa), ciągłych upokorzeń oraz głodu. Skarżący podniósł, że żył w otoczeniu wrogości, wykorzystywany do granic możliwości do ciężkich i nieprzystosowanych dla 8-letniego wówczas dziecka prac fizycznych.
Zdaniem skarżącego w tych okolicznościach ujawnia się podstawa zmiany decyzji ostatecznej tj. słuszny interes strony. Okoliczności wskazują również jednoznacznie, że żądanie zmiany decyzji jest słuszne w ujęciu obiektywnym i zasługuje na społeczną akceptację.
Za zmianą wskazanej decyzji przemawia w opinii skarżącego także interes społeczny, wyrażający się w potrzebie przyznawania świadczeń osobom, które spełniają przesłanki określone w przepisach prawa statuujących te świadczenia. W opozycji do interesu społecznego niewątpliwie stoi stosowanie błędnej, zawężającej wykładni tych przepisów, co znamionuje ostateczną decyzję wskazana w petitum wniosku. Skarżący podniósł, że wydana w sprawie decyzja ostateczna została wydana bez wszechstronnego zbadania materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zawężającej wykładni art. 2 pkt 2 lit. a ww. ustawy z dnia [...] maja 1996 r., z pominięciem orzecznictwa dotyczącego braku ustawowego kryterium odległości, na jaką miło wystąpić wywiezienie, jako warunku przyznania świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej.
Decyzją z dnia [...] września 2018 r. Nr [...] Szef Urzędu do S. K. i O. R. odmówił uchylenia decyzji własnej z [...] kwietnia 2014 r. Nr [...] oraz poprzedzającej ją decyzji z [...] grudnia 2013 r. nr [...].