Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Sędzia WSA Renata Owczarzak Protokolant Magdalena Gadecka-Kauczor po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 lutego 2013 r. sprawy ze skargi Spółka A w W. na uchwałę Rady Miasta Torunia z dnia 8 lipca 2010 r. nr 827/10 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Pismem z dnia [...] spółka R w W. wniosła skargę na uchwałę nr 827/10 Rady Miasta Torunia z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla ul. Polnej i Szosy Chełmińskiej, na odcinku od ul. Szosa Chełmińska do Trasy Średnicowej oraz terenów przyległych w Toruniu, w której zarzucając naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 1 i 6, art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4, art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., zwanej dalej "u.p.z.p."), § 7 pkt 1 i § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587, dalej powoływanego jako rozporządzeniem MI), wniosła o stwierdzenie nieważności ww. uchwały. Skarżąca spółka wskazała, że jest właścicielem nieruchomości oznaczonej nr działki [...], obręb [...], T., objętej ww. planem miejscowym.
Argumentując w uzasadnieniu skargi zarzut 1 naruszenia przepisu § 8 ust. 2 rozporządzenia MI skarżąca spółka wskazała, że obraza ww. przepisu wynika z braku zgodności pomiędzy treścią przedmiotowej uchwały, a załącznikiem graficznym, albowiem w części tekstowej planu miejscowego - w § 6 opisano obszar oznaczony symbolem [...], który nie został oznaczony w części graficznej; natomiast w części graficznej wyznaczono obszar określony symbolem [...], którego nie opisano w części tekstowej. Odnosząc się do zarzutu 2 naruszenia przepisu art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. spółka wskazała, że przedmiotowa uchwała nie czyni zadość wymogom określonym w tym przepisie, gdyż dla obszarów oznaczonych symbolami [...], [...] oraz [...] ustala w § 8 pkt 1 i § 9 pkt 1 oprócz przeznaczenia podstawowego- usługi w zieleni parkowej (fortecznej), również przeznaczenie dopuszczalne jako m. in. drogi wewnętrzne, nie określając w części graficznej linii rozgraniczających tej drogi. Przy braku określenia tych linii i jednoczesnym braku określenia zasad podziału stosownych nieruchomości (§ 8 pkt 8 uchwały), niemożliwym w świetle przepisu art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm., dalej powoływaną jako ustawą o gospodarce nieruchomościami) będzie poprowadzenie na wskazanych obszarach dróg wewnętrznych. Zdaniem skarżącej naruszenie przepisu art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. poprzez nieoznaczenie dla obszarów [...], [...], [..] linii rozgraniczających drogi wewnętrzne, (zarzut 3) powoduje jednoczesne naruszenie przepisu art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., gdyż jest równoznaczne z brakiem określenia obligatoryjnych elementów planu miejscowego określonych w tym przepisie, tj. parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linii zabudowy, gabarytów obiektów i wskaźników intensywności zabudowy. Uzasadniając natomiast zarzut 4 naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4 u.z.p.p. skarżąca wskazała, że jest to następstwem określenia stawki procentowej - na podstawie której ustala się opłatę planistyczną - na poziomie 0% w zapisach § 4 pkt 12, § 5 pkt 12, § 6 pkt 12, § 7 pkt 12, § 8 pkt 12 lit. a, § 9 pkt 12 lit. a, § 10 pkt 12, § 11 pkt 12 lit. a uchwały, dla obszarów oznaczonych symbolami: [...], [...], [...], [...], a także symbolami [...], [...], [...], [...] do [...], [....] w stosunku do gruntów gminnych oraz nabywanych przez gminę na cele publiczne. Zdaniem skarżącej ustawodawca ustanowił obligatoryjnym elementem planu miejscowego określenie stawki procentowej, uniemożliwiając tym samym możliwość odstąpienia od jej wyznaczenia, a więc i od określenia jej jako 0%. Powołując się na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. II SA/Wr 292/10 podkreśliła, że wykluczenie możliwości zastosowania stawki zerowej w planie miejscowym wynika z funkcjonalnej wykładni przepisu art. 36 ust. 4 u.p.z.p., determinowanej kategorycznym określeniem powinności właściwego organu gminy pobrania jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego lub jego zmianą. Zaznaczyła również, że we ww. wyroku Sąd orzekający wyraził stanowisko, że przepisy u.p.z.p. nie dają organowi kompetencji do decydowania w stosunku do jakich gruntów opłata planistyczna nie będzie pobierana. W przedmiocie zarzutu 5 naruszenia § 7 pkt 1 rozporządzenia MI skarżąca wyjaśniła, że w jej ocenie organ błędne zaznaczył na wyrysie z aktualnego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta T., zamieszczonym na załączniku graficznym do planu miejscowego, granice obszaru objętego przedmiotowym planem miejscowym, uchybiając w ten sposób regulacji § 7 pkt 1 rozporządzenia MI. Podkreśliła, że analiza załącznika 3a do Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta T. podjętego uchwałą Rady Miasta T. z dnia [...], jednoznacznie wskazuje, iż stosowne granice obszaru objętego miejscowym planem winny ulec przesunięciu ku górze względem aktualnego oznaczenia tych granic. Zarzut naruszenia 6 art. 20 ust. 1 u.p.z.p. jest zaś zdaniem skarżącej uzasadniony okolicznością nie wskazania przez organ w zaskarżonej uchwale jakim aktem przyjęto Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta T., i jedynie ogólnikowym stwierdzeniem przez organ zgodności planu miejscowego ze wskazanym Studium.