Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Anna Klotz Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant Starszy sekretarz sądowy Jakub Jagodziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2016 r. sprawy ze skargi S.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej S.W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...]2015 r., nr [...] Wójta Gminy [...], na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego, art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2013r. poz. 1235 z późn.zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2010r. nr 213, poz. 1397 z późn.zm.), orzekł o umorzeniu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] na działce nr [...] w obrębie ewidencyjnym [...], gm. [...]. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Wójt przywołał opinie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] z [...]2015r., zgodnie z którą inwestycja nie kwalifikuje się do przedsięwzięć zaliczanych do mogących znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, zatem nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Nadto postanowieniem z [...]2015 r., Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Bydgoszczy umorzył postępowanie w sprawie wydania opinii, co do potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla omawianego przedsięwzięcia, wskazując, że zgodnie z kartą informacyjna przedsięwzięcia dla wytyczonych maksymalnych pochyleń osi głównych wiązek promieniowania anten, miejsca dostępne dla ludności (na wysokości 2 metry nad powierzchnią ziemi albo innych powierzchni, na których mogą przebywać ludzie) występują poza osiami głównych wiązek promieniowania anten sektorowych.
Organ powołał się na kartę informacyjną przedsięwzięcia, obliczenia i rysunki inwestora, z których wynika, że dla maksymalnych wytyczonych pochyleń osi głównych wiązek promieniowania anten, miejsca dostępne dla ludzi, czyli na wysokości 2 metrów nad powierzchnią ziemi albo innych powierzchni, na których mogą przebywać ludzie, występują poza osiami głównych wiązek promieniowania anten sektorowych. Oznacza to, zdaniem organu, że inwestycja nie jest przedsięwzięciem wymienionym w § 3 ust. 1 pkt 7 i 8 ww. rozporządzenia mogącym znacząco oddziaływać na środowisko. Zakres inwestycji nie pozwala również na zakwalifikowanie jej do pozostałych kategorii wymienionych w rozporządzeniu. Organ I instancji wskazał również, że inwestycja jest zlokalizowana poza obszarami poddanymi ochronie prawnej na podstawie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2013 r., poz. 627 ze zm.). Dodał, że teren inwestycji nie jest objęty ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W odwołaniu od powyższej decyzji S. W. zarzuciła naruszenie przepisów proceduralnych niewłaściwe rozpoznanie sprawy i niedostateczne wyjaśnienie jej okoliczności faktycznych w szczególności poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu do kwestii: mocy anten objętych przedmiotową analizą, podania maksymalnych tiltów możliwych do uzyskania dla danej anteny, maksymalnej dopuszczalnej wysokości zabudowy z jednoczesnym udowodnieniem, że osie głównych wiązek promieniowania występują na wysokościach niemożliwych do zabudowy, wskazania konkretnej jednostki prawnej rozporządzenia z dnia 9.11.2010 r. i jej merytorycznego uzasadnienia, jakiejkolwiek analizy udawadniającej, że inwestycja nie wprowadzi ograniczeń w zagospodarowaniu terenu, brak dokumentacji uwzględniającej moc EIRP całego systemu antenowego na danym sektorze, analizy możliwości wzajemnego oddziaływania na siebie istniejących anten i radiolinii.