Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędziowie sędzia WSA Jarosław Wichrowski asesor WSA Katarzyna Korycka (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Kloska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2019 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu naruszenia przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oddala skargę.
W dniu [...] czerwca 2017 r. funkcjonariusze Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego (dalej "KPUCS") w T. przeprowadzili na drodze krajowej nr [...] w miejscowości M. kontrolę pojazdu o nr rejestracyjnym [...] wraz z naczepą o nr rejestracyjnym [...], przewożącego benzynę bezołowiową [...] w ilości [...] l, której podmiotem odbierającym i jednocześnie przewoźnikiem był skarżący A. K., prowadzący Przedsiębiorstwo A. , [...] z siedzibą w T., ul. [...], dokonując m.in. weryfikacji wygenerowanego w chwili rozpoczęcia kontroli formularza przewozu towarów dotyczącego numeru zgłoszenia przewozu: [...]. Z przeprowadzonej kontroli sporządzono protokół kontroli z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...], w którym w pkt 6 i 8, stwierdzono niezgodność danych w zgłoszeniu w zakresie numeru rejestracyjnego środka transportu - skontrolowano środek transportu o numerze rejestracyjnym [...], a w zgłoszeniu widniał numer rejestracyjny [...]. Do protokołu kontroli załączony został formularz przewozu towarów dotyczący numeru zgłoszenia przewozu: [...], w którym w polu "ŚRODEK TRANSPORTU" nie zostały wypełnione dane dotyczące numeru rejestracyjnego naczepy i numeru zezwolenia drogowego oraz wpisany został numer rejestracyjny ciągnika [...].
W związku z powyższym, po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu na podstawie postanowienia z dnia [...] lutego 2018 r. postępowania w sprawie nałożenia na przewoźnika kary pieniężnej wynikającej z nieprawidłowości wykazanych z protokole kontroli z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...], Naczelnik KPUCS w T. decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. [...], w oparciu o ustalenia faktyczne wynikające z protokołu kontroli z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] oraz formularzu przewozu towarów dotyczącego numeru zgłoszenia przewozu [...], na podstawie art. 22 ust. 2 oraz art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 708 ze zm., dalej powoływanej jako "ustawa"), nałożył na skarżącego jako przewoźnika karę pieniężną w wysokości 15 000 zł za naruszenie przepisów ustawy polegające na: nie uzupełnieniu przez przewoźnika zgłoszenia przed rozpoczęciem przewozu towaru o dane dotyczące numeru rejestracyjnego środka transportu tj. naczepy i numeru zezwolenia drogowego (kara 5 000 zł na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy), oraz zgłoszeniu niezgodnie ze stanem faktycznym danych dotyczących numer ciągnika (kara 10 000 zł na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy). Organ wskazał również w uzasadnieniu decyzji na okoliczności, które w ocenie organu, stanowią o braku podstaw do odstąpienia do nałożenia kary pieniężne.
Pismem z dnia [...] maja 2018 r. skarżący odwołał się od decyzji organu I instancji, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania.
Skarżący zarzucił decyzji naruszenie przepisów art. 165 § 1 oraz art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej powoływanej jako "Ordynacja"), poprzez wszczęcie oraz przeprowadzenie przez organ I instancji postępowania, a następnie wydanie decyzji o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w wysokości [...] zł w sprawie podmiotowo i przedmiotowo tożsamej do sprawy prawomocnie i ostatecznie zakończonej wcześniej decyzją Naczelnika KPUCS w T. z dnia [...] lutego 2018 r. o umorzeniu postępowania (znak sprawy [...]), co w niniejszej sytuacji stanowi naruszenie zasady res iudicata. Naruszenie przez organ I instancji zasady res iudicata poprzez merytoryczne rozpoznanie sprawy (a nie wydanie decyzji o umorzeniu postępowania) stanowi zdaniem skarżącego przesłankę nieważności postępowania, o której mowa w art. 247 § 1 pkt 4 Ordynacji. W związku z powyższym, skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z akt spraw prowadzonych przez Naczelnika KPUCS w T. wobec skarżącego o znakach: [...] oraz [...] oraz sprawy prowadzonej przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej (dalej "DIAS") w B. wobec skarżącego o znaku: [...], na okoliczność ostatecznego i prawomocnego zakończenia sprawy w tożsamym podmiotowo i przedmiotowo zakresie do niniejszej sprawy. Skarżący podniósł w uzasadnieniu odwołania, iż organ I instancji nie odniósł się do okoliczności, iż niniejsza sprawa została już ostatecznie i prawomocnie zakończona decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. o umorzeniu poprzednio prowadzonego w tej sprawie postępowania. W związku z tym, iż niniejsze postępowanie wszczęte dnia [...] lutego 2018 r. dotyczy nałożenia kary pieniężnej wskutek tego samego zdarzenia, co postępowanie prawomocnie zakończone oraz w obu sprawach istnieją identyczne okoliczności przedmiotowo i podmiotowo istotne, żadne inne okoliczności faktyczne nie wyszły na jaw, a próba nałożenia wyższej kary niż pierwotnie jest jedynie konsekwencją błędnej subsumpcji przepisów do określonego precyzyjnie stanu faktycznego, zdaniem skarżącego, przedmiotowa sprawa cechuje się powagą rzeczy osądzonej, co w skutkuje tym, iż prawomocna i ostateczna decyzja może być wzruszona jedynie wskutek nadzwyczajnych okoliczności i dzięki nadzwyczajnym środkom prawnym. Skarżący podkreślił, iż system prawny zabrania prowadzenia sprawy w tym samym przedmiocie i wobec tego samego podmiotu drugi raz, choćby pierwotna decyzja nosiła błędne znamiona, za które nie odpowiada podmiot skarżący. Dlatego też przedmiotowe postępowanie należało, zdaniem skarżącego, umorzyć na podstawie art. 208 § 1 Ordynacji.