Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędzia WSA Leszek Tyliński Protokolant Starszy sekretarz sądowy Ewa Majchrzak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 grudnia 2014r. sprawy ze skargi Wojewody Kujawsko-Pomorskiego na uchwałę Rady Gminy Topólka z dnia 25 czerwca 2014 r. nr XX/180/14 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 5 ust. 1 pkt 24, § 6 ust. 4, § 13 ust. 3 pkt 1 w zakresie użytego określenia: " budowlanych", § 13 ust 3 pkt 2 w zakresie użytego określenia: " budowlanych", § 13 ust 3 pkt 3 w zakresie użytego określenia: " budowlanych", § 14 ust. 4 pkt 1, § 14 ust 5 pkt 1, § 19 ust. 9 pkt 3 uchwały nr XX/180/14 Rady Gminy Topólka z dnia 25 czerwca 2014 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Topólka dla obszaru w rejonie miejscowości Borek i Rybiny, ograniczonego granicami miejscowości Topólka drogą powiatową nr 2831C Pamiątka - Lubraniec, rzeką Zgłowiączką, drogą gminną, dz. Nr 70 w Borku oraz ponownie rzeką Zgłowiączką. 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części określonej w pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu.
Rada Gminy T. w dniu [...] podjęła uchwałę nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy T. dla obszaru w rejonie miejscowości B. i R., ograniczonego granicami miejscowości T., drogą powiatową nr [...] P. - L., rzeką Z., drogą gminną, dz. nr [...] w B. oraz ponownie rzeką Z.
Na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 z późn. zm.) oraz art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) Wojewoda [...] wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. skargę na ww uchwałę zarzucając naruszenie przepisów:
a) art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", w brzmieniu obowiązującym w dacie sporządzenia przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z § 149 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908), zwanej dalej "ZTP",
b) art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 27 u.p.z.p.,
c) art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p., w związku z § 4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587), zwanej dalej "rozporządzeniem",
d) art. 15 ust. 2 i ust. 3 u.p.z.p., w związku z art. 34 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.),
Jednocześnie Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, w zakresie: § 6 ust. 4, § 13 ust. 3 pkt 1, 2, 3 w zakresie "budowlanych", §14 ust. 4 pkt 1, § 14 ust. 5 pkt 1, §19 ust. 9 pkt 3.
W uzasadnieniu skargi Wojewoda wskazał, że Rada Gminy T. w § 6 ust. 4 zaskarżonej uchwały ustaliła, że na terenach oznaczonych symbolami R dopuszcza się zalesienia gruntów stanowiących użytki rolne. Ponadto, w § 19 ust. 9 pkt 3 wprowadzono zapis: "linie rozgraniczające terenów są tożsame z granicami obszarów z możliwością zalesień lub dolesień, na warunkach wynikających z przepisów odrębnych". W ocenie organu skarżącego, plan miejscowy musi zawierać normy określające konkretne przeznaczenie każdego odcinka terenu objętego daną regulacją, bez podawania warunków, a także bez uzależnienia tego przeznaczenia lub jego regulacji od jakichkolwiek zdarzeń przyszłych lub niepewnych. Tego rodzaju warunki lub zastrzeżenia mogą się znajdować wyłącznie w przepisach odrębnych, które z woli ustawodawcy kształtują zagospodarowanie terenu łącznie z planami miejscowymi. Z analizy treści art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. wynika, że przeznaczenie terenu musi być jednoznaczne.
Wojewoda podkreślił, że skoro ustawodawca powierzył radzie gminy uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i określenie w nim, jakie przeznaczenie będą miały określone tereny, dla których plan ten jest uchwalany, to rada określając przeznaczenie tych terenów nie może ostatecznego ustalenia ich przeznaczenia pozostawiać innym, bliżej nieokreślonym podmiotom. Tym samym, w ocenie organu nadzoru, rada gminy nie może wprowadzać w treści planu rozwiązań umożliwiających zmianę przeznaczenia terenów bez konieczności przeprowadzenia procedury planistycznej.