Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski (spr.) Sędziowie sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Anna Klotz Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Kloska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2019 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...] lipca 2018 r., nr [...]], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 i art. 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 - dalej powoływana jako K.p.a.) odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji własnej z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...].
Jak wynika z uzasadnienia decyzji, P. S. złożył wniosek w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...]. We wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji P. S. podniósł, że decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem prawa, gdyż nakazuje wykonanie rowu melioracyjnego w odległości mniejszej niż 50 m od stopy wału od strony odpowietrznej, co jest sprzeczne z treścią art. 88n ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne.
Kolegium, wskazując na ogólną zasadę trwałości decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 K.p.a.), zwróciło uwagę na to, że postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej jest nadzwyczajnym i wyjątkowym środkiem weryfikacji takich rozstrzygnięć. Organ wskazał, że przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji zostały enumeratywnie wymienione w art. 156 § 1 K.p.a. Jedną z takich przesłanek jest ustalenie, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2). W obszernym orzecznictwie sądowoadministracyjnym dotyczącym tej problematyki utrwalił się pogląd, że z rażącym naruszeniem prawa nie może być utożsamiane każde, nawet oczywiste naruszenie prawa, bowiem nie każde naruszenie prawa dyskwalifikuje decyzję w takim stopniu, że niezbędna jest jej eliminacja tak, jakby od początku nie została wydana. O tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, decyduje więc przede wszystkim oczywistość tego naruszenia prowadząca do nadania prawa lub jego odmowy wbrew wszystkim przesłankom przepisu. Organ dodał, że chodzi o naruszenie prawa obowiązującego w dacie podjęcia rozstrzygnięcia. Kolegium uznało, biorąc pod uwagę powyższe, że nie było podstaw do stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego przez P. S., Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] sierpnia 2018 r., nr [...], na podstawie art. 127 § 3, art. 138 §1 pkt 1, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 K.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
SKO w składzie ponownie rozpatrującym sprawę nie dostrzegło, by w stosunku do decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2017 r., znak: [...], zachodziła przesłanka stwierdzenia nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa, w szczególności poprzez naruszenie art. 88n obowiązującej w dacie wydania weryfikowanej decyzji ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne.