aSygn. akt II SA/Bd 117/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 kwietnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Klotz Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Protokolant starszy asystent sędziego Krzysztof Cisewski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Decyzją z dnia [...], znak: [...], nr [...], Starosta Z., działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a) i b), art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.) oraz art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.) orzekł o uznaniu K. P. (skarżącej) z dniem 3 listopada 2014 r. za osobę bezrobotną i odmowie przyznania prawa do zasiłki. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż z przedstawionych w toku postępowania dokumentów wynikało, że w dniu rejestracji skarżąca spełniała warunki do uznania za osobę bezrobotną, natomiast suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, jest krótsza niż 365 dni, co stanowi podstawę odmowy przyznania prawa do zasiłku.
Pismem z dnia 26 listopada 2014 r. skarżąca złożyła odwołanie od powyższej decyzji do Wojewody [...]. Podniosła, iż ostatnio zajmowała się w domu opieką nad niepełnosprawną w stopniu znacznym, ubezwłasnowolnioną całkowicie córką, sprawując nad nią bezpośrednią opiekę. W związku z powyższą sytuacją pobierała od Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej świadczenie pielęgnacyjne, od którego odprowadzane były składki zdrowotne i społeczne; na fundusz rentowy i emerytalny. Jak wskazała skarżąca, opieka traktowana jest jako praca w pełnym wymiarze czasu, w związku z czym przysługuje jej zasiłek dla bezrobotnych.
Działający z upoważnienia Wojewody [...] Dyrektor Wydziału Polityki Społecznej, decyzją z dnia [...], nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił dotychczasowy stan faktyczny oraz stwierdził, iż skarżąca zarejestrowała się w Powiatowym Urzędzie pracy w Z. w dniu 3 listopada 2014 r., spełniając wówczas ustawowe warunki osoby bezrobotnej określone w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w związku z czym bezspornie od tego dnia organ I instancji miał obowiązek uznać skarżącą za osobę bezrobotną. Organ przytoczył brzmienie art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 71 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy regulujących zasady przyznawania zasiłku dla bezrobotnych oraz wskazał, iż skarżąca w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień uznania jej za osobę bezrobotną, tj. od dnia 2 maja 2013 r. do dnia 2 listopada 2014 r. nie pracowała zarobkowo, sprawowała opiekę nad niepełnosprawnym dzieckiem pobierając z tego tytułu świadczenie pielęgnacyjne w okresie od dnia 1 sierpnia 2008 r. do dnia 16 października 2014 r., od którego odprowadzane były składki na ubezpieczenia społeczne z pominięciem Funduszu Pracy. Organ wskazał, że podstawą wymiaru składek na te ubezpieczenia stanowiła kwota faktycznie wypłaconego świadczenia pielęgnacyjnego, które jest niższe od kwoty wynoszącej co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. Organ odwoławczy uznał, że okres od dnia 2 maja 2013 r. do dnia 2 listopada 2014 r. nie może być zaliczony do 365 dni warunkujących przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych, gdyż okres pobierania świadczenia pielęgnacyjnego nie mieści się w dyspozycji art. 71 ust. 2 pkt 4 ustawy, co stanowiło podstawę do uznania, iż decyzja organu I instancji była w tej materii słuszna i zasługiwała na utrzymanie w mocy.