Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Adama O. na decyzję Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 3 maja 1988 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o odmowie przyjęcia gospodarstwa rolnego na rzecz Państwa w zamian za emeryturę.
Po rozpatrzeniu wniosku Adama i Marianny małżonków O. Naczelnik Gminy w B. decyzją z dnia 15 grudnia 1987 r., wydaną na podstawie art. 48 ust. 1 i art. 51 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 268/, odmówił przejęcia stanowiącego ich własność gospodarstwa rolnego o pow. 19,27 ha, położonego w W., na rzecz Skarbu Państwa w zamian za emeryturę ze względu na to, że zgłosili się ich następcy prawni /Klara i Krzysztof małżonkowie M., Maria i Jan małżonkowie K. oraz Urszula i Andrzej małżonkowie M./ i złożyli oświadczenie, iż są zainteresowani przejęciem powyższego gospodarstwa.
Od decyzji tej małżonkowie O. złożyli odwołanie do Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w W., który decyzją ostateczną z dnia 28 stycznia 1988 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Od decyzji ostatecznej małżonkowie O. złożyli skargę do Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej, wnosząc o stwierdzenie nieważności tej decyzji i utrzymanej przez nią w mocy decyzji organu I instancji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa oraz interesów skarżących zagwarantowanych Konstytucją PRL i przepisami powołanej ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. W skardze podnieśli, że nie mają własnych dzieci, a organy administracji państwowej uznały za ich następców prawnych dzieci brata Adama O. i rodzeństwa Marianny O. Jednakże ani rodzeństwo, ani ich dzieci nigdy w gospodarstwie skarżących nie pracowali i nawet dobrze go nie znają, mieszkają i pracują w miastach, w zawodach nie związanych z rolnictwem lub mają własne gospodarstwo rolne o powierzchni ponad 30 ha. Skarżący podkreślił, że nie czują się związani z dziećmi rodzeństwa, nie wyrażają zgody na przekazanie im swego gospodarstwa rolnego i stoją na stanowisku, że do ich uznania powinno zależeć, czy przekażą swe gospodarstwo następcom w linii bocznej, czy też na rzecz Skarbu Państwa.
Minister Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej decyzją nr GZM.on.051/624-40/88 z dnia 3 maja 1988 r., wydaną na podstawie art. 158 par. 1 i art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, odmówił stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji, ze względu na to, że są one zgodne z przepisami prawa, w szczególności zaś z art. 51 i 48 par. 1 powołanej ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r.
Od tej decyzji Adam O. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której podniósł analogiczne argumenty, jak w uprzednio złożonej do Ministra skardze, podkreślając, że od października nie uprawia swego gospodarstwa ze względu na koszty i możliwości fizyczne. Chce wraz z żoną dożyć we własnych budynkach spokojnej starości bez "opieki troskliwej rodziny", która o ich istnieniu dowiedziała się dopiero z informacji Urzędu Gminy w B., że mają zamiar przekazać swe gospodarstwo na rzecz Państwa. Zarzuca, że organy administracji państwowej nie dokonały oceny, czy dzieci rodzeństwa skarżącego i jego żony spełniają warunki do przejęcia gospodarstwa rolnego, zwłaszcza że zamieszkują one w mieście i podobno zajmują wysokie stanowiska nie związane z gospodarstwami rolnymi. Na podstawie tych zarzutów skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji, a także decyzji wydanych przez Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w W. oraz przez Naczelnika Gminy w B.