Użycie materiałów do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako podstawy do wydania decyzji /art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze. zm./ powinno być udokumentowane w aktach sprawy przez określenie co najmniej rodzaju materiałów, stanu zaawansowania prac nad planem, zamierzonego przeznaczenia danego terenu na tle projektowanej struktury układu przestrzennego i funkcjonalnego obszaru oraz dokonanych uzgodnień i czynności wymaganych przepisami.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Tadeusza Z. na decyzję Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej z dnia 18 grudnia 1984 r. w przedmiocie ustalenia miejsca i warunków realizacji inwestycji obejmującej modernizację i przebudowę sieci energetycznej w miejscowości O. oraz zatwierdzenia planu realizacyjnego dla tej inwestycji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w Z., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 3 listopada 1983 r. Wojewoda Z-ski zatwierdził plan realizacyjny modernizacji i przebudowy sieci 15 kV w miejscowości O. Decyzją z dnia 2 lutego 1984 r. Wojewoda zmienił swoją decyzję, przesuwając stację transformatorową w kierunku wschodnim na działkę Tadeusza Z. Decyzję tę wydano na podstawie art. 155 Kpa w związku ze sprzeciwem Leona Z. wobec zamiaru usytuowania stacji trafo na jego działce.
Decyzją z dnia 25 czerwca 1984 r. Minister Administracji i Gospodarki Przestrzennej stwierdził z urzędu nieważność decyzji Wojewody Z-skiego z dnia 3 listopada 1983 r. i z dnia 2 lutego 1984 r., uznając je za wydane bez podstawy prawnej /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.
W dniu 20 sierpnia 1984 r. Główny Architekt Wojewódzki w Z. wydał nową decyzję nr UAN-I-8381/58/84 dotyczącą modernizacji i przebudowy sieci 15 kV w miejscowości O. Z decyzji tej wynika, że zgodnie z materiałami do opracowywanego ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego gminy U.: 1/ ustalono miejsce i warunki realizacji inwestycji usytuowanej w T. na działce Tadeusza Z., 2/ zatwierdzono plan realizacyjny tej inwestycji. W uzasadnieniu tej decyzji organ orzekający stwierdził, że stacja transformatorowa została usytuowana przy skrzyżowaniu dróg U.-T. i H.-Ch. Wskazano, że w nie obowiązującym planie wyznaczenia terenów budowlanych projektowany pas w liniach rozgraniczających drogi H.-Ch. wynosi 25,0 m, a linia zabudowy przebiega w odległości 40,0 m od krawędzi jezdni. Stację transformatorową, usytuowaną w odległości 20,0 m od drogi, przewidziano w miejscu, w którym nie może ona ujemnie wpływać na zabudowę działki Tadeusza Z.
Minister Administracji i Gospodarki Przestrzennej, po rozpatrzeniu odwołania Tadeusza Z., decyzją z dnia 18 grudnia 1984 r. nr UAO/087-K-48/84 utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, podając w uzasadnieniu, że stację transformatorową usytuowano w odległości 20,0 m od drogi H.-Ch. oraz 14,5 m od drogi T.-U. Zgodnie z par. 24 ust. 2 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ zabudowa mieszkaniowa może być realizowana w odległości co najmniej 40,0 m od drogi tej klasy, co droga H.-Ch. oraz co najmniej 15,0 m od drogi lokalnej. Oznacza to, że w razie dopuszczenia do dalszej zabudowy działki Tadeusza Z. projektowana stacja transformatorowa nie będzie stanowiła przeszkody do udzielenia mu pozwolenia na budowę.
Tadeusz Z. zaskarżył decyzję Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, podając, że stację transformatorową pierwotnie projektowano na działce Leona i Antoniego Z., ale przeniesiono ją na jego działkę, powołując się na jego zgodę. Minister Administracji i Gospodarki Przestrzennej najpierw uwzględnił jego interesy, lecz po wydaniu przez organ wojewódzki nowej decyzji, niekorzystnej dla niego, utrzymał tę decyzję w mocy. Skarżący jest zdania, że stacja transformatorowa będzie mu przeszkadzać w wykorzystaniu działki pod budownictwo dla jego dzieci, a nawet może spowodować, że nie otrzyma pozwolenia na budowę. Jego zdaniem, nie wzięto pod uwagę, że usytuowanie stacji transformatorowej w pobliżu zabudowy stwarza zagrożenie bezpieczeństwa.