1. Zamiar zamieszkiwania we własnym lokalu mieszkalnym należy do kategorii "względów życiowych", wymienionych w par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./, jako przesłanka udzielenia zezwolenia na pobyt stały w m.st. Warszawie.
2. Rozpatrując wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt stały w m.st. Warszawie w związku z nabyciem w tym mieście na własność lokalu mieszkalnego, organ administracji powinien uwzględnić również treść art. 25 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, zgodnie z którym właściciel m.in. lokalu mieszkalnego ma prawo do zamieszkania w swym lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Heleny S. na decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 17 lipca 1981 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt stały w m.st. Warszawie i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzją oraz zgodnie z art. 208 Kpa zasądził od Prezydenta kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Helena S. złożyła w dniu 28 maja 1981 r. w Urzędzie Dzielnicowym Warszawa-Ochota wniosek o wydanie zezwolenia na pobyt stały w lokalu nr 96 przy ul. G. nr 68 w Warszawie. Wniosek swój uzasadniła tym, że lokal ten nabyła na własność. Z notatki służbowej zawartej w aktach wynika, że notarialny akt kupna-sprzedaży został sporządzony w Państwowym Biurze Notarialnym w Warszawie dnia 10 maja 1981 r. rep. A. nr B.3011/81.
Naczelnik Dzielnicy Warszawa-Ochota, decyzją z dnia 10 czerwca 1981 r., nr SA-IV.6314/476/81, odmówił Helenie S. zezwolenia na pobyt stały na terenie m.st. Warszawy. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że Helena S. przed wyjazdem do USA w 1971 r. zamieszkiwała w P. we własnym domu, który sprzedała, natomiast w świetle obowiązujących przepisów fakt kupna lokalu mieszkalnego nie uzasadnia zezwolenia na pobyt stały na terenie m.st. Warszawy.
W odwołaniu od tej decyzji Helena S. wskazała, że decyzja organu I instancji jest oparta na mylnych danych, gdyż nigdy nie była właścicielką domu w P., natomiast była właścicielką działki budowlanej, którą sprzedała, gdyż nie była wstanie jej zabudować. Podniosła także okoliczność, że od trzech pokoleń jest związana z Warszawą, w której mieszkała przez kilkadziesiąt lat.
Organ odwoławczy nie podzielił argumentów odwołania i decyzją z dnia 17 lipca 1981 r., nr WSSA.V.6314/382/81 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ ten uznał, że odwołująca się przed opuszczeniem kraju była stałą mieszkanką P. i tam miała ześrodkowane stosunki rodzinne i zawodowe. Ani przed wyjazdem z kraju, ani obecnie nie zachodzą żadne związki - szczególnie zawodowe, które uzasadniałyby pobyt stały na terenie miasta Warszawy, zaś argument kupna lokalu mieszkalnego aktorem notarialnym pobytu stałego nie uzasadnia. Organ odwoławczy stwierdził w konkluzji uzasadnienia, że brak jest przesłanek do uznania na podstawie par. 2 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, że sytuacja osobista Heleny S. ze względów życiowych lub społecznych zasługuje na uwzględnienie przez wydanie zezwolenia na stały pobyt na obszarze m.st. Warszawy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Helena S. powtórzyła dotychczasowe argumenty, a nadto stwierdziła, że przez cały czas swej aktywności zawodowej pracowała w Warszawie, dowolny jest więc pogląd organu odwoławczego, że w P. ma ześrodkowane stosunki rodzinne i majątkowe, skoro nie ma tam członków swojej rodziny, a działkę gruntu sprzedała przed 10 laty.
Prezydent m.st. Warszawy w odpowiedzi na skargę stwierdził, że zaskarżona decyzja nie jest dotknięta wadami ani uchybieniami, które uzasadniałyby jej uchylenie lub zmianę w myśl art. 200 par. 2 Kpa. Podniósł również, że nie istnieją przesłanki do uznania, że względy życiowe lub społeczne uzasadniają pobyt stały skarżącej w Warszawie, a ocena okoliczności faktycznych sprawy dokonana został na podstawie par. 2 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./, a więc tego przepisu, który jedynie mógłby mieć zastosowanie w sprawie.