skargę Zakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Ł. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w przedmiocie wyłączenia gruntów rolnych z produkcji.
Tezy

Przepisy art. 82-88 kodeksu cywilnego, dotyczące wad oświadczenia woli, nie mają zastosowania do decyzji administracyjnych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Zakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Ł. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 5 czerwca 1990 r. w przedmiocie wyłączenia gruntów rolnych z produkcji.

Uzasadnienie strona 1/3

Określając warunki wyłączenia z produkcji 0,53 ha gruntów rolnych pod budowę punktu skupu warzyw i owoców, Naczelnik Gminy N. zobowiązał w pkt 2 i 3 swej decyzji z dnia 7 lutego 1990 r. Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Ł. do uiszczenia 4.433.520 zł tytułem jednorazowej należności i 443.352 zł stałej opłaty rocznej przy uwzględnieniu obowiązującej wówczas ceny 27.300 zł za jeden kwintal żyta.

Na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa Główny Geodeta Wojewódzki w S. decyzją z dnia 6 kwietnia 1990 r. stwierdził nieważność tej decyzji Naczelnika Gminy N. w powyższym zakresie z powodu naruszenia par. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 1982 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 20 poz. 149/. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ nadzoru I instancji podkreślił, że przy ustalaniu kwot jednorazowej należności i stałej opłaty rocznej Naczelnik nie uwzględnił równowartości 240, 170 i 100 ton żyta za wyłączenie z produkcji jednego hektara gruntów odpowiednio klas IVa, IVb i V, określonej w par. 6 ust. 1 powyższego rozporządzenia. Z takich gruntów zaś składały się tereny zajęte pod budowę punktu skupu. W piśmie przekazującym odwołanie skarżącego od tej decyzji zaprezentowano wyliczenie, według którego jednorazowa należność powinna wynosić ponad 26 mln zł, a stała opłata roczna - ponad 2,6 mln zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Ł. zakwestionowały jej wydanie bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa i wyraziły pogląd, że występujące w niej błędy rachunkowe mogą jedynie wywoływać odpowiedzialność służbową bądź majątkową urzędu albo jego pracowników. Zdaniem odwołujących się Zakładów, nieprawidłowości występujące w decyzji Naczelnika w żadnym razie nie stanowią podstawy do stwierdzenia jej nieważności z powołaniem się na art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej decyzją z dnia 5 czerwca 1990 r. Nr GZU.pg.051/601-78/90 utrzymał w mocy decyzję organy nadzoru I instancji i w jej uzasadnieniu zwrócił uwagę na konieczność nawiązywania w podobnych wypadkach do szerszego pojęcia wadliwości czynności prawnej. W jego ocenie decyzja Naczelnika została wydana z rażącym naruszeniem prawa materialnego, to jest par. 6 ust. 1 rozporządzenia wskazanego w decyzji nadzorczej, przepisu jednoznacznego w treści i nie budzącego wątpliwości, wskutek czego zobowiązania skarżącego na rzecz Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych "zostały bezprawnie zmniejszone około sześciu razy".

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Ł., oprócz potwierdzenia zarzutów podniesionych w odwołaniu, uznały za niezrozumiałe nawiązanie przez Ministra do wad czynności prawnych, które charakteryzują się wyłączeniem lub ograniczeniem możliwości świadomego wyrażenia aktu woli z powodu błędu wywołanego przez stronę bądź groźby. W ocenie strony skarżącej takiej sytuacji nie było i dlatego błędnych wyliczeń nie można kwalifikować jako rażącego naruszenia prawa uzasadniającego stwierdzenie w tej części nieważności decyzji Naczelnika.

Strona 1/3