1. Interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu /art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ przejawia się tym, że działa on bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku. Na rzecz innych osób mogą działać tylko: prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich i niektóre organizacje społeczne.
2. Podmiot mający udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością nie jest uprawniony do wniesienia skargi na podstawie art. 33 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ na odmowę wydania spółce koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych, ze względu na brak własnego interesu prawnego w sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ skargi A.I. z siedzibą w Ch. i F.T.M.I. z siedzibą w P. na decyzję Ministra Łączności z dnia 21 grudnia 1995 r. w przedmiocie odmowy wydania koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych.
Decyzją z dnia 21 grudnia 1995 r., wydaną na podstawie art. 14 ust. 1 i 2 pkt 1 oraz art. 18 pkt 8 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności /Dz.U. 1995 nr 117 poz. 564/, Minister Łączności odmówił spółce z o.o. (...) "C." w W. uwzględnienia jej wniosku z dnia 25 kwietnia 1995 r. o wydanie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci telefonii ruchomej typu komórkowego w technologii cyfrowej w systemie paneuropejskim /GSM/ oraz zezwolenia na zakładanie i używanie sieci wymienionej telefonii, ponieważ wybór podmiotu, któremu zostanie wydana koncesja, nastąpi w drodze przetargu stosownie do art. 14a ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie w decyzji pouczono stronę o możliwości wystąpienia do Ministra z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ i wniesienia skargi zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/.
Po rozpatrzeniu wezwania spółki "C." do usunięcia naruszenia prawa, złożonego w trybie art. 34 ust. 3 cytowanej ustawy z dnia 11 maja 1995 r., Minister decyzją z dnia 22 lutego 1996 r., wydaną na podstawie art. 127 par. 3 Kpa, odmówił uwzględnienia powyższego wezwania i zmiany pierwszej decyzji, przytaczając wcześniejszą argumentację.
Na decyzję Ministra z dnia 21 grudnia 1995 r. wnieśli skargę A.I. z siedzibą w Ch. i F.T.M.I. S.A. z siedzibą w P., domagając się jej uchylenia z powodu naruszenia prawa. Skarżący w szczególności zarzucili, że Minister, zamiast rozpatrzyć wniosek spółki "C." z dnia 25 kwietnia 1995 r. w terminie dwóch miesięcy /art. 35 par. 3 Kpa/, odczekał do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 12 maja 1995 r. o zmianie ustawy o łączności oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 60 poz. 310/, wprowadzającej /art. 14a ust. 1 ustawy o łączności/ przetargowy tryb wyboru podmiotu przy wydawaniu koncesji. Nawet po zmianie ustawy o łączności była możliwość odstąpienia od przeprowadzania przetargu w świetle przesłanek art. 14a ust. 2, z których Minister nie skorzystał. Nie zostało również zawieszone przez Ministra postępowanie w tej sprawie do czasu zakończenia postępowania arbitrażowego z wniosku skarżących przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przyznania koncesji GSM. Zdaniem skarżących, zobowiązanie się w 1991 r. Ministra Łączności i jego zastępcy do przyznania (...) spółce licencji w dziedzinie cyfrowej telefonii komórkowej bez przetargu i dodatkowych wymagań finansowych daje im legitymację do wniesienia skargi zgodnie z art. 33 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Pełnomocnicy Ministra wnieśli przede wszystkim o odrzucenie obu skarg, gdyż mimo posiadania przez skarżących udziałów w spółce "C." są oni nadal odrębnymi podmiotami i nie mają interesu prawnego w zaskarżeniu decyzji Ministra z dnia 21 grudnia 1995 r. List intencyjny Ministra Łączności z dnia 4 października 1991 r. był powszechnie stosowaną formą przygotowania umowy spółki (...). Podobny charakter miał list intencyjny wiceministra z dnia 26 lipca 1991 r. Czynności tych nie można uznać za źródła zobowiązań, a tym bardziej za umowę inwestycyjną, której stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ponadto przyznanie skarżącym jako wspólnikom legitymacji do zaskarżenia decyzji musiałoby doprowadzić do ingerencji w kompetencje zarządu (...) "C." jako spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który nie skorzystał z prawa wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Na wypadek przyjęcia odmiennej oceny przez sąd pełnomocnicy wnieśli o oddalenie skarg, wskazując liczne fakty i oceny, w których świetle działalność (...) "C." została negatywnie oceniona (...), co uniemożliwiło pozytywne załatwienie wniosku z dnia 25 kwietnia 1995 r. przed nowelizacją ustawy o łączności. (...)