Bezprzedmiotowość postępowania pojawia się wówczas, gdy w toku postępowania administracyjnego stwierdzi się w oczywisty sposób brak prawnych i faktycznych podstaw do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Ryszarda M. Z. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 24 marca 1999 r. (...) w przedmiocie ochrony danych osobowych - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia 29 stycznia 1999 r. (...): (...).
W protokole przesłuchania skarżącego przez prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w O. 2 grudnia 1997 r. odnośnie jego części dotyczącej poprzedniej karalności i danych co do odbycia kary zamieszczono następującą informację: "nieprawomocny wyrok Sądu Rejonowego w W. Śl. z 20.10.1997 roku - o zniesławienie NSZZ "Solidarność".
Skarżący domagał się usunięcia i sprostowania tej informacji jako nieprawdziwej i sprzecznej z prawem.
Decyzją z 29 stycznia 1999 r. wydaną na podstawie art. 105 par. 1 Kpa Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych umorzył postępowanie w tej sprawie, a następnie utrzymał ją w mocy decyzją z 24 marca 1999 r. wydaną w trybie art. 127 par. 3 Kpa i przytoczył następującą argumentację:
"Art. 7 Konstytucji stanowi, iż organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Z treści przepisu wynika, iż organy władzy publicznej mogą działać tylko na podstawie prawa. Przepisy prawa muszą określać kompetencje, zadania i tryb postępowania organu. Bezspornym jest, iż organ władzy publicznej, jakim jest Prokuratura działa na podstawie określonych przepisów, np. ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze /Dz.U. 1994 nr 19 poz. 70/, Kodeksu postępowania karnego i in. Przepisy te ściśle wyznaczają zakres kompetencji oraz sposoby działania Prokuratury.
Art. 8 par. 1 Kodeksu postępowania karnego z 1969 r. /Dz.U. nr 13 poz. 96/ oraz art. 213 par. 2 obecnie obowiązującego Kodeksu postępowania karnego /Dz.U. nr 89 poz. 555/ dają organom prowadzącym postępowanie karne wyraźne upoważnienie do zbierania informacji o karalności podejrzanego. Oznacza to, iż istnieje podstawa prawna do przetwarzania tego typu danych osobowych przez Prokuraturę, w związku z prowadzonym przez nią postępowaniem karnym. Nie można zatem uznać za zasadny zarzut, iż działanie Prokuratury, jako organu władzy publicznej, polegające na umieszczeniu w protokole przesłuchania podejrzanego informacji o nieprawomocnym wyroku karnym, odbyło się bez podstawy prawnej i nie w granicach prawa. Podkreślenia wymaga fakt, iż w protokole w rubryce dotyczącej poprzedniej karalności nie zamieszczono określenia "karany", a jedynie informację "nieprawomocny wyrok". Niewątpliwie użycie określenia "karany" stanowiłoby naruszenie konstytucyjnej zasady domniemania niewinności. Jednakże informacja zamieszczona w protokole przesłuchania podejrzanego nie zawiera takiego twierdzenia. Określenie "nieprawomocny wyrok" jest zgodne z prawdą, a informacja ta uzyskana została na podstawie przepisów prawa i w sposób zgodny z tymi przepisami.
Skarżący podniósł również zarzut naruszenia przepisu art. 51 ust. 1 Konstytucji, który stanowi, że władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym. Przepis ten ogranicza pozyskiwanie informacji o obywatelach do przypadków niezbędnych i uzasadnionych. Niewątpliwie ustalanie danych o karalności podejrzanego jest uzasadnione i konieczne, co wynika z obowiązku ustalenia, czy sprawca nie popełnił czynu w warunkach recydywy. Teza ta potwierdzona została w wyroku SN z dnia 14 stycznia 1986 r. w sprawie Rw 1232/85, gdzie SN stwierdził, że niedopełnienie obowiązku wynikającego z art. 8 par. 1 Kpk należy uznać za istotny brak postępowania przygotowawczego skutkujący zwrot sprawy prokuratorowi. Zatem pozyskiwanie informacji o karalności osób podejrzanych jest obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie karne przeciwko tym osobom.