Przy ustalaniu powierzchni działki przekazywanej na podstawie art. 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i ich rodzin oraz o zmianie ustawy o podatku rolnym /Dz.U. nr 10 poz. 53/ decyduje stan faktyczny zabudowy działki w dniu wydania decyzji o przeniesieniu jej własności, a nie ewentualne zamierzenia właściciela budynków na przyszłość.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Genowefy K. na decyzję Wojewody Ł-kiego z dnia 27 lipca 1990 r. w przedmiocie przeniesienia własności działki pod budynkami.
W 1976 r. Marianna G. przekazała na rzecz Państwa w zamian za emeryturę gospodarstwo rolne o powierzchni 6,48 ha, położone we wsi Ch. gmina G. Z przekazania wyłączyła budynki, które nadal stanowiły jej własność. Budynki te zapisała testamentem Genowefie K.; postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku przez Genowefę K. zostało wydane przez Sąd Rejonowy w Z. w dniu 18 października 1989 r.
W związku z powyższym Genowefa K. wystąpiła do Naczelnika Gminy w G. o przeniesienie na jej rzecz własności działki znajdującej się pod odziedziczonymi budynkami. Naczelnik Gminy G. decyzją z dnia 8 czerwca 1990 r., wydaną na podstawie art. 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin oraz o zmianie ustawy o podatku rolnym /Dz.U. nr 10 poz. 53/, przekazał nieodpłatnie własność gruntów Państwowego Funduszu Ziemi stanowiących działkę nr 96/4 o powierzchni 0,03 ha, położonych na terenie wsi Ch. gmina G., na rzecz Genowefy K. zamieszkałej w Ł.
Od decyzji tej Genowefa K. złożyła odwołanie, w którym kwestionowała powierzchnię przydzielonej jej działki jako zbyt małą.
Organ odwoławczy zażądał od organu I instancji opinii urbanistycznej dotyczącej omawianej działki. Z opinii z dnia 7 lipca 1990 r. Nr BN 823/3/90, wydanej przez Kierownika Referatu Budownictwa, Gospodarki Komunalnej i Komunikacji Urzędu Gminy w G., wynika, że wydzielona działka budowlana nr 96/4 o powierzchni 300 m2 gwarantuje prawidłowe funkcjonowanie i wykorzystanie obiektu mieszkalnego zlokalizowanego na jej terenie, przy dotychczasowej formie zabudowy, sposobie zagospodarowania działki i braku rozbudowanej infrastruktury technicznej. Jednocześnie w opinii tej podano, że obecna powierzchnia działki ogranicza możliwości jej zabudowy obiektami towarzyszącymi oraz wykonanie modernizacji i rozbudowy istniejącego budynku; w dalszej perspektywie działka nie stanowi pełnowartościowej działki budowlanej pod rozbudowę jednorodzinną wolno stojącą, o normatywie powierzchni odpowiednim dla terenów wiejskich. Z materiałów sprawy wynika, że omawiana działka przylega bezpośrednio do drogi biegnącej przez wieś, przy czym z dotychczasowej zabudowy pozostał na niej jedynie częściowo zrujnowany budynek mieszkalny. Przed budynkiem mieszkalnym przekazano Genowefie K. szerszy pas gruntu, niż wynikałoby to z potrzeb związanych z korzystaniem z budynku, ponieważ na działce znajduje się ujęcie wody służące użytkownikom budynku.
Wojewoda Ł-ki decyzją ostateczną z dnia 27 lipca 1990 r. Nr GP/G.II-7096/12/90, wydaną po rozpatrzeniu odwołania Genowefy K., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, powołując się między innymi na przepis stanowiący jej podstawę prawna oraz na cytowaną opinię urbanistyczną.
Na decyzję ostateczną Genowefa K. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której nadal kwestionuje zbyt małą powierzchnię przydzielonej działki, co uniemożliwia jej wybudowanie ubikacji i szopy na opał. Ponadto podnosi, że za opiekę sprawowaną nad testatorką i ponoszenie z tego tytuły znacznych kosztów powinna otrzymać większą powierzchniowo działkę siedliskową, umożliwiającą jej modernizację i rozbudowę istniejącej zabudowy.