Skarga Wojciecha W. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji aktu własności ziemi i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta K. , a także
Tezy

Nakaz rozpatrzenia możliwości wzruszenia ostatecznej decyzji we właściwym trybie, zawarty w art. 235 par. 1 Kpa oznacza, że jeżeli w skardze zarzuca się, iż decyzję wydano na podstawie fałszywych dowodów /art. 145 par. 1 Kpa/, to właściwym trybem rozpatrzenia takiego zarzutu, jak i innych zarzutów dotyczących prawidłowości postępowania, wymienionych w art. 145 par. 1 Kpa jest tryb wznowienia postępowania.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Wojciecha W. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 26 czerwca 1985 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji aktu własności ziemi i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 30 maja 1984 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/3

Nieformalną umową pisemną z dnia 1 grudnia 1969 r. Maria S. przekazała swemu bratu - Feliksowi K. na własność dwie działki /0,56 ha i ok. 0,25 ha/ w miejscowości L.D. w zamian za dożywotnią opiekę i utrzymanie. W dniu 5 stycznia 1981 r. w Urzędzie Gminy w G. przesłuchano Feliksa K. i Wojciecha W., którzy oświadczyli, iż jeszcze w 1969 r. Feliks K. jedną z działek otrzymanych od Marii S. /numer 83 o powierzchni 0,2770 ha/ sprzedał Wojciechowi W. za 5.000 zł. Na tej podstawie Naczelnik Gminy w G. w dniu 28 stycznia 1981 r. na podstawie art. 1 ust. 1 art. 2, art. 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych /Dz.U. nr 27 poz. 250/ wydał Wojciechowi W. akt własności działki nr 83, o powierzchni 0,2770 ha w miejscowości L. D.

Po uwłaszczeniu Wojciech W. na działce tej zaczął kopać dół, aby założyć tam staw rybny, a następnie skierował do tego stawu wodę z przepływającego obok strumyka. Wówczas Józef S., szwagier zmarłej w 1974 r. Marii S., a także kilku innych rolników skierowali do Prezydenta Miasta K. podanie o uchylenie decyzji uwłaszczeniowej wydanej Wojciechowi W. W piśmie tym podali, że Wojciech W. nigdy działki tej nie użytkował, a mieszkańcom wsi jest ona potrzebna, gdyż zamierzają tam zlokalizować kanalizację. Ponadto zarzucili, iż Wojciech W. zatrzymuje wodę przepływającą miejscowym strumykiem i kieruje ją do stawu na działce, "wchodząc w kolizję z otaczającymi go sąsiadami".

W dniu 18 sierpnia 1981 r. Miejska Komisja do Spraw Uwłaszczenia przy Prezydencie Miasta K. przesłuchała w charakterze świadków kilka osób. Wojciech W. zeznał, że działkę zakupioną w 1969 r. od Feliksa K. użytkował początkowo jako drogę dojazdową do innych swoich działek w sąsiedztwie oraz do składowania drewna. Dopiero w 1981 r. założył na niej staw rybny. Drugim świadkiem był Feliks K., który przyznał, że w 1969 r. sprzedał otrzymaną od siostry działkę za 5.000 zł. Trzeci świadek zeznał, że do 1981 r. nie widział na tej działce Wojciecha W. Zeznania o podobnej treści złożyli kolejni czterej świadkowie.

Efektem powyższego postępowania była decyzja Miejskiej Komisji do Spraw Uwłaszczenia w K. z dnia 28 października 1981 r., w której organ ten, powołując się na art. 156 par. 1 pkt 7 Kpa stwierdził nieważność wymienionego na wstępie aktu własności ziemi, a Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej decyzję tę utrzymał w mocy decyzją z dnia 14 czerwca 1982 r.

Na skutek skargi Wojciecha W. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił decyzję Ministra, a w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 lipca 1983 r. II SA 571/83 zwrócił uwagę, że art. 156 par. 1 pkt 7 Kpa powołany przez organy administracji jako podstawa stwierdzenia nieważności aktu własności ziemi, w ogóle nie może mieć w tej sprawie zastosowania. Analizując przeprowadzone dowody, Sąd uznał, że ich ocena w postępowaniu administracyjnym była dowolna, nie wzięto bowiem pod uwagę na przykład faktu, że okoliczni mieszkańcy wsi wtedy dopiero wnieśli skargę, gdy Wojciech W., urządzając na działce staw rybny, pozbawił ich możliwości samowolnego korzystania z niej. W konsekwencji stwierdzone uchybienia w ocenie dowodów skłoniły Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa.

Strona 1/3
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)