Stwierdzenie nieważności decyzji innej, niż się zamierzało, nie może być przedmiotem sprostowania w trybie art. 113 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Zofii P. na decyzję Ministra Rynku Wewnętrznego z dnia 29 maja 1990 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na sprzedaż napojów alkoholowych i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Rynku Wewnętrznego sześć tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Wyrokiem z dnia 27 listopada 1989 r., II SA 1132/89 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził nieważność decyzji Ministra Rynku Wewnętrznego z dnia 13 czerwca 1989 r. oraz decyzji organu stopnia wojewódzkiego, uchylających zezwolenie z dnia 17 listopada 1987 r. na sprzedaż i podawanie napojów o zawartości do 4,5 procent alkoholu w pijalni piwa w S. przy ul, W. nr 6. W uzasadnieniu tego wyroku stwierdzono, że - powołane jako podstawa prawna uchylenia zezwolenia - ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119 ze zm./ nie zawierają przepisów pozwalających na uchylenie udzielonego już zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Postanowieniem z dna 24 marca 1990 r. Minister Rynku Wewnętrznego, powołując się na art. 61 par. 1 Kpa, wszczął postępowanie administracyjne w sprawie, a następnie, powołując się na art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa oraz art. 18 ust. 2 cytowanej ustawy i par. 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, decyzją z dnia 29 maja 1990 r. Nr BJOPK-III/94/90 stwierdził nieważność decyzji z dnia 28 stycznia 1989 r. Nr HPU.II-05676/2/88-89, zezwalającej na sprzedaż i podawanie napojów zawierających do 4,5 procent alkoholu w pijalni piwa w S. przy ul. W. nr 6. W uzasadnieniu swej decyzji Minister stwierdził, że decyzja z dnia 28 stycznia 1989 r. została wydana z rażącym naruszeniem wymienionych wyżej przepisów, albowiem pijalnia piwa została zlokalizowana w odległości 81,8 m od klasztoru i kościoła.
Powyższą decyzję zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Zofia P., uznając ja za niesłuszną i niezgodną z prawem. Zarzuciła przede wszystkim niewłaściwą metodę pomiaru odległości pijalni piwa od miejsc kultu religijnego. Jej zdaniem, odległość ta powinna odpowiadać rzeczywistemu stanowi na gruncie, a więc uwzględniać drogę dojścia, a nie "promień". Skarżąca powołała się w tej mierze na pomiar dokonany w dniu 31 marca 1988 r. przez Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne: z pomiaru wynika, iż odległość ta wynosi 120,2 m.
W odpowiedzi na skargę Minister Rynku Wewnętrznego wniósł o jej oddalenie. Stwierdził, że pijalnia piwa została usytuowana w odległości około 80 m od miejsc kultu religijnego, a więc znacznie poniżej granicy 100 m, określonej w cytowanych wyżej przepisach. Stwierdził ponadto, że w sentencji decyzji mylnie powołano znak i datę zezwoleń, co jest oczywistą omyłką.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przede wszystkim rozważenia wymaga kwestia "oczywistej omyłki" w sentencji zaskarżonej decyzji, podniesiona w odpowiedzi na skargę.
Jak już była o tym mowa na wstępie, Minister Rynku Wewnętrznego decyzją z dnia 29 maja 1990 r. Nr BJOPK-III/94/90 stwierdził nieważność decyzji nr HPU.II-0576/2/88-89 z dnia 28 stycznia 1989 r., co podał zarówno w sentencji, jak i w uzasadnieniu decyzji.