1. Pracownik pobierający wynagrodzenie ze Skarbu Państwa obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy na podstawie art. 10 ust. 3 w związku z art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124 ze zm./, nie jest bezrobotnym w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, a zatem nie może pobierać zasiłku dla bezrobotnych.
2. Pozostaje w sprzeczności z fundamentalną zasadą, iż ustawa nie działa wstecz, stanowisko organów administracji stosujących przepisy nowej ustawy /z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457/, dotyczące terminu rejestracji osób, z którymi rozwiązano stosunek pracy na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy /art. 20 ust. 2 pkt 1 tej ustawy/, do osób, które zarejestrowały się w okresie obowiązywania ustawy poprzedniej /z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu - Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Barbary T. na decyzję Wojewody (...) z dnia 17 marca 1992 r. w przedmiocie pozbawienia zasiłku dla bezrobotnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w P.
Barbara T., urodzona dnia 21 września 1950 r., mężatka /mąż Leszek T. jest zatrudniony w P. jako pracownik fizyczny z wynagrodzeniem miesięcznym średnio około 1.200.000 zł/, matka 7-letniego dziecka /Michała/, mająca wykształcenie średnie ogólnokształcące, była zatrudniona w Urzędzie Gminy w R. na różnych stanowiskach w okresie od dnia 2 listopada 1969 r. do dnia 30 września 1990 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. W kwestionariuszu osobowym z dnia 25 listopada 1985 r. podano stan majątkowy /własny lub współmałżonka/: grunty orne o powierzchni 1,72 ha oraz działka zabudowana o powierzchni 0,07 ha - własność współmałżonka.
Stosunek pracy z Barbarą T. został rozwiązany na podstawie art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124/ przez Urząd Gminy w R. z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.
W dniu 10 kwietnia 1991 r. Barbara T. zarejestrowała się w Rejonowym Biurze Pracy w P. jako bezrobotna poszukująca pracy i otrzymała zasiłek dla bezrobotnych /a także zasiłek rodzinny na syna Michała/.
Kierownik Urzędu Rejonowego w P. decyzją z dnia 8 stycznia 1992 r., wydaną na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 9, art. 20 ust. 1 i 2 i art. 61 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/, orzekł o pozbawieniu Barbary T. prawa do zasiłku dla bezrobotnych z dniem 29 lutego 1992 r. /wraz z zasiłkiem rodzinnym i pielęgnacyjnym/ ze względu na to, że według przepisów tej ustawy nie przysługuje jej zasiłek dla bezrobotnych, ponieważ w okresie 12 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania nie pozostawała w stosunku pracy lub w stosunku służbowym przez okres co najmniej 180 dni ani nie podlegała przez taki okres ubezpieczeniu społecznemu z tytułu innej pozarolniczej działalności.
Od decyzji tej Barbara T. złożyła odwołanie do Wojewody (...), w którym podała, że stosunek pracy został z nią rozwiązany na podstawie art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych. Ponieważ zakład pracy wypłacał jej pobory przez okres 6 miesięcy, od października 1990 r. do końca marca 1991 r., przeto zarejestrowała się w Rejonowym Biurze Pracy po upływie tego terminu. W związku z tym decyzja pozbawiająca ją prawa do zasiłku jest dla niej krzywdząca. Do odwołania dołączyła zaświadczenie Urzędu Gminy w R. z dnia 27 stycznia 1992 r. stwierdzające, że Urząd Gminy w R. na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124/ wypłacał Barbarze T. pobory w okresie od dnia 1 października 1990 r. do dnia 31 marca 1991 r. W związku z powyższym podlegała ona ubezpieczeniu społecznemu w tym zakładzie pracy.
Wojewoda (...) decyzją ostateczną nr WBP.V.9112/375/92 z dnia 17 marca 1992 r., wydaną po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji ostatecznej podano, że Barbara T. nabyła prawo do zasiłku dla bezrobotnych na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, gdyż stosunek pracy z nią rozwiązano w trybie i na zasadach ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. 1990 nr 4 poz. 19/. W związku z wejściem w życie z dniem 1 grudnia 1991 r. nowej ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/ przestała obowiązywać ustawa, na podstawie której przyznano Barbarze T. zasiłek. W świetle nowej ustawy nie mają prawa do zasiłku bezrobotni, którzy zarejestrowali się po upływie 6 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy. Barbara T. zarejestrowała się po tym okresie i nie spełnia przewidzianych w art. 20 nowej ustawy warunków uzyskania prawa do zasiłku. Orzeczono więc o jego utracie, przy czym zgodnie z art. 61 nowej ustawy przyznano jej prawo do pobierania zasiłku przez okres 3 miesięcy od dnia wejścia tej ustawy w życie, to jest przez okres od dnia 1 grudnia 1991 r. do dnia 29 lutego 1992 r.