Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. - Prawo o miarach /Dz.U. nr 55 poz. 248 ze zm./ przepisy metrologiczne określające wymagania, jakim powinny odpowiadać przyrządy pomiarowe podlegające kontroli metrologicznej oraz warunki właściwego stosowania tych przyrządów ustala Prezes Głównego Urzędu Miar. Na mocy tego ustawowego upoważnienia Prezes Głównego Urzędu Miar zarządzeniem Nr 40 z dnia 23 grudnia 1994 r. /Dz.Urz. Miar i Probiernictwa nr 10 poz. 26/ określił m.in. ogólne warunki właściwego stosowania wag nieautomatycznych. Należą do nich ustawienie wagi na sztywnym podłożu i właściwe jej wypoziomowanie /par. 49 ust. 8 zarządzenia/.
Pojazd ważony za pomocą wag przenośnych powinien być ustawiony na utwardzonej, gładkiej i poziomej nawierzchni. Nie przeprowadza się ważenia w miejscach o pochyleniu podłużnym ponad 2 procent i pochyleniu poprzecznym ponad 5 procent.
Generalny Dyrektor Dróg Publicznych decyzją z dnia 11 grudnia 1997 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnego Dyrektora Dróg Publicznych w L. z dnia 20 marca 1997 r., którą to decyzją obciążono Zofię K. opłatą drogową w wysokości 10.875 zł za stwierdzony w dniu 26 lutego 1997 r. przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia.
W uzasadnieniu decyzji podano, że w związku z niedopełnieniem przez przewoźnika obowiązku wynikającego z art. 51 ust. 8 pkt 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym /t.j. Dz.U. 1992 nr 11 poz. 41 ze zm./, tj. stwierdzoną podczas kontroli jazdą pojazdu nienormatywnego bez zezwolenia, z przekroczeniem dopuszczalnym nacisku osi składowych pojazdu na drogę, zasadnym było obciążenie przewoźnika przez organ I instancji opłatą drogową.
Stwierdzenie strony odwołującej się, że opłatą drogową należy obciążyć kierowcę, a nie stronę jest bezzasadne, gdyż usługi przewozowe świadczone są w imieniu właściciela pojazdu /przewoźnika/ i na jego rzecz w związku z tym jego należy obciążyć opłatą.
Zarzut, iż zostały naruszone przepisy art. 9-10, art. 12, art. 79-81 Kpa jest niezasadny. Kierowca reprezentujący stronę podpisując protokół z zatrzymania i kontroli pojazdu bez uwag zgodził się ze sposobem i wynikami przeprowadzonego ważenia.
Strona protokół otrzymała i zgodnie z treścią pkt 9 została poinformowana, że z chwilą jego sporządzenia zostaną podjęte w postępowaniu administracyjnym czynności zmierzające do wydania decyzji w sprawie obciążenia przewoźnika opłatą drogową za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia.
Strona zapoznała się z protokołem co wynika z treści odwołania, a więc miała możliwość wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów.
Wszystkie czynności w postępowaniu były podejmowane z należytą starannością i wnikliwością, a materiał dowodowy w sprawie został zebrany w sposób wyczerpujący, nie nastąpiło zatem w omawianej sprawie naruszenie zasady wyrażonej w art. 12 par. 1 Kpa.
Stwierdzenie strony, że pomiar odbył się na nierównej nawierzchni jest nieuzasadnione. Pomiarów dokonano na nawierzchni spełniającej wymagania zawarte w instrukcji producenta wag. Od wyników pomiaru odjęto tolerancję przyrządów pomiarowych wynoszącą 50 kG oraz tolerancję w wysokości 2 procent uwzględniającą ewentualną dopuszczalną nierówność nawierzchni eliminując tym samym możliwość błędu pomiaru. Stwierdzenie strony, iż kierowca nie został dopuszczony do uczestniczenia w dokonywanym ważeniu nie znajduje potwierdzenia w dokumentach sprawy.
Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym - ładunek na pojeździe umieszcza się w taki sposób, aby nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na drogę oraz dopuszczalnej ładowności pojazdu, a także powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia.
Wilgotność ładunku oraz brak możliwości skontrolowania wagi pojazdu i ładunku przez ładowacza w miejscu załadunku w świetle przepisów wyszczególnionych w podstawie prawnej niniejszej decyzji nie może być podstawą do odstąpienia od naliczania opłaty za stwierdzone przekroczenia dopuszczalnych parametrów pojazdu. Również zaświadczenie o przeszkoleniu kierowcy oraz jego własne oświadczenie, a także oświadczenie ładowacza nic nie wnoszą do sprawy i nie mogą być podstawą do zmiany bądź uchylenia decyzji.