Ustawa z dnia 22 listopada 1973 r. o zagospodarowaniu lasów nie stanowiących własności Państwa /Dz.U. nr 48 poz. 283 ze zm./, określająca szczegółowo zasady zamiany gruntu rolnego na leśny, stanowi lex specialis w stosunku do ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stanisława P. na decyzję Wojewody radomskiego z dnia 23 listopada 1983 r. w przedmiocie odmowy zezwolenia na zalesienie gruntu rolnego.
Przedmiotem sprawy jest odmowa organu administracji wydania zezwolenia na zalesienie gruntów rolnych /działka n 104 we wsi F., gmina W./ należących do Stanisława P.
Sprawa była już rozpatrywana przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 23 czerwca 1983 r. II SA 533/83 uchylił zaskarżoną przez Stanisława P. decyzję Wojewody Radomskiego z dnia 29 września 1982 r. nr RGŻD.VIII-710-31/82. Decyzja ta utrzymała w mocy decyzję Naczelnika Gminy W. z dnia 3 września 1982 r. nr 7420/29/82, odmawiającą Stanisławowi P. zezwolenia na zalesienie jego działki rolnej we wsi F. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku wskazał, że błędnie zastosowano art. 14 ustawy z dnia 22 listopada 1973 r. o zagospodarowaniu lasów nie stanowiących własności Państwa /Dz. U. N 48 poz. 283 ze zm./, gdyż stan faktyczny sprawy odpowiada art. 15 tej ustawy. Decyzja więc została wydana z naruszeniem prawa materialnego. Jednocześnie Sąd stwierdził naruszenie w toku postępowania przepisów proceduralnych o przeprowadzeniu dowodów z udziałem. strony /art. 81 Kpa/ oraz o umożliwieniu stronie wypowiedzenia się co d zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji /art. 10 par. 1 Kpa/.
Po otrzymaniu wyroku Sądu, organ administracji dokonał ponownej analizy możliwości zalesienia działki nr 104, stanowiącej własność Stanisława P. Sprawdzono gleboznawczą klasyfikacją gruntów na tej działce. Badania polegały na ponownym ustaleniu klasy gruntu za pomocą odkrywek glebowych. Część gruntu zaklasyfikowanego poprzednio jako R-V przesunięto do R-VI, a dalszą część z R-IVb do R-V. W wyniku analizy ustalono, że nie należy działki nr 104 zalesiać ze względu na:
- położenie jej wśród gruntów ornych,
- brak w pobliżu kompleksów leśnych,
- negatywne działanie - w przypadku zalesienia - na grunty sąsiada.
Naczelnik Gminy W., decyzją z dnia 19 września 1983 r. nr 7420/52/83, zatwierdził uzupełniającą klasyfikację gleboznawczą wskazanej działki i od tej decyzji Stanisław P. nie odwołał się.
Mając na uwadze wskazane ustalenia, Wojewoda Radomski decyzją z dnia 23 listopada 1983 r. nr RGŻL.VIIIa.710-31/81/83, po powtórnym rozpatrzeniu odwołania Stanisława P. od decyzji Naczelnika Gminy W. z dnia 3 września 1982 r. nr 7420/29/82, utrzymał w mocy tę decyzję. Wojewoda w swym rozstrzygnięciu powołał się na art. 15 ustawy z dnia 22 listopada 1973 r. o zagospodarowaniu lasów nie stanowiących własności Państwa /Dz.U. nr 48 poz. 283 ze zm./, a w uzasadnieniu podał argumentację z uzupełniającej klasyfikacji gleboznawczej działki nr 104. Wojewoda wskazał też, że wydając decyzję, miał na uwadze słuszny interes Stanisława P., gdyby bowiem zezwolono mu na zalesienie, utraciłby stałe źródło dochodów /art. 7 Kpa/.
Stanisław P. zaskarżył powyższą decyzję Wojewody Radomskiego i utrzymaną przez nią w mocy decyzję Naczelnika Gminy W. do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Raz jeszcze podkreślił, że chodzi mu o zalesienie gruntów najsłabszych w jego gospodarstwie, o powierzchni około 1,5 ha. Są to użytki rolne VI klasy. Koszty robót polowych, nawozów i wysiewanego ziarna przewyższają wartość uzyskiwanych plonów. Stąd błędne jest stwierdzenie Wojewody, że zezwolenie na zalesienie naraziłby go na utratę stałego źródła dochodu. Skarżący zakwestionował też argument, że zalesienie działki oddziaływałoby niekorzystnie na sąsiednie grunty, Zakwestionował również przyjętą grubość warstwy bezpiaskowej /według niego wynosi ona nie 30 cm, ale 13-20 cm/. Wreszcie stwierdził, że mimo wyraźnego zalecenia w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 23 czerwca 1983 r. II SA 535/83 organ dokonał czynności wyjaśniających "bez należytego umożliwienia mu udowodnienia zasadności swego stanowiska".