Do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji - aktu własności ziemi - organu stopnia podstawowego właściwy jest wojewoda w I instancji i minister w II instancji na mocy art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Ludwiki K. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 11 marca 1992 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności aktu własności ziemi.
Naczelnik Gminy w S. aktem własności ziemi nr RG.ON.0457/70/75 z dnia 29 września 1975 r. ustalił, że Maria R. z mocy prawa stała się właścicielka gospodarstwa rolnego o powierzchni 2,33 ha wraz z zabudowaniami, położonego w M. M. Jako podstawę prawną aktu własności ziemi powołał art. 1, 5 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych /Dz.U. nr 27 poz. 250/.
We wniosku z dnia 14 czerwca 1990 r. córka Marii R. Ludwika K. zgłosiła do Wojewody N-kiego żądanie stwierdzenia nieważności powyższego aktu własności ziemi, jako wydanego z naruszeniem art. 1, 5 i 12 cytowanej wyżej ustawy. W uzasadnieniu wniosku twierdziła, że według treści księgi wieczystej nieruchomość ta była własnością Marii R., Szczepana R., Stanisława R., Heleny R. i Piotra R. W toku postępowania uwłaszczeniowego nie wezwano do udziału w sprawie pozostałych współwłaścicieli ani nawet nie odebrano od nich oświadczeń dotyczących tej sprawy, mimo że Maria R. nie odpowiadała warunkom nabycia w trybie ustawy uwłaszczeniowej własności nieruchomości stanowiącej współwłasność.
W toku tego postępowania zgłosiła się jako strona Bożena Z., córka Stanisława R. i wnuczka uwłaszczonej Marii R. W czasie przesłuchania jej jako strony podała między innymi, że wniosła sprawę o stwierdzenie nabycia spadku po Marii R., a następnie po Stanisławie R. Po Marii R. całość spadku odziedziczył Stanisław R.
Z dołączonego do akt postanowienia Sądu Rejonowego w G. z dnia 8 czerwca 1988 r. wynika, że wchodzące w skład spadku po Marii R. gospodarstwo rolne nabyli: syn Stanisław R. oraz wnukowie Jolanta M. i Marek R. po 1/3 każde.
Po rozpoznaniu wniosku Ludwiki K. Dyrektor Wydziału Geodezji, Kartografii i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w N.S., działając z upoważnienia Wojewody N-kiego, decyzją z dnia 17 stycznia 1991 r. nr GTR.7430/102/90, powołując się na art. 157 par. 1 Kpa, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności aktu własności ziemi wydanego na rzecz Marii R. W uzasadnieniu decyzji podał między innymi, iż w toku postępowania dowodowego ustalono, że samoistną posiadaczką spornego gospodarstwa od 1924 r. do 1978 r. była Maria R. /a więc była nią również w dniu 4 listopada 1971 r./.
Od decyzji organu I instancji o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności aktu własności ziemi wydanego na rzecz Marii R. złożyła odwołanie Ludwika K.
Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, orzekający w sprawie jako organ II instancji, decyzją z dnia 11 marca 1992 r. nr GZU.on.051/613-198/91 uchylił zaskarżoną decyzję i umorzył postępowanie w sprawie na podstawie art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 107 poz. 464/.
Powyższą ostateczną decyzję Ministra Ludwika K. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawierając w skardze wniosek o uchylenie decyzji i zasądzenie kosztów postępowania. Skarżąca uważa, że umorzenie postępowania na podstawie przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 1992 r. nie powinno nastąpić, skoro postępowanie o stwierdzenie nieważności aktu własności ziemi było wszczęte przed tą datą na podstawie wówczas obowiązujących przepisów.