Jeżeli organ nie dysponuje dowodem doręczenia pisma stronie, strona zaś zaprzecza, że je otrzymała, nie można uznać, że organ wojskowy wywiązał się z obowiązku wynikającego z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Mirosława B. na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w (...) z dnia 27 stycznia 1993 r. w przedmiocie odmowy przesunięcia terminu odbycia ćwiczeń wojskowych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego na rzecz skarżącego pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Kartą powołania z dnia 14 stycznia 1993 r. st. kpr. rez. Mirosław B. został powołany do czynnej służby wojskowej w formie 20-dniowych ćwiczeń wojskowych w okresie od 4 do 23 lutego 1993 r.
W dniu 22 stycznia 1993 r. Mirosław B. zwrócił się do Wojskowej Komendy Uzupełnień w G. z prośbą o zwolnienie z odbycia ćwiczeń ze względu na fakt prowadzenia 15-hektarowego gospodarstwa rolnego oraz posiadanie na utrzymaniu żony i dwojga małych dzieci. Zarzucił ponadto, że nie otrzymał zawiadomienia o zamiarze powołania go na ćwiczenia wojskowe.
Wojskowy Komendant Uzupełnień w G. poinformował Mirosława B. /na znajdującej się w aktach sprawy kopii brak daty i numeru pisma/, że zawiadomienie o planowanym powołaniu na ćwiczenia zostało wysłane dnia 30 października 1992 r. Podanie o odroczenie powołania do czynnej służby zostało doręczone organowi w dniu 26 stycznia 1993 r., a więc po upływie 7 dni od doręczenia karty powołania przewidzianych do złożenia odwołania od decyzji wojskowego komendanta uzupełnień /par. 18 pkt 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 20 maja 1992 r. w sprawie odbywania ćwiczeń wojskowych przez żołnierzy rezerwy - Dz.U. nr 45 poz. 202/.
Stanowisko to podzielił Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w (...), który decyzją z dnia 27 stycznia 1993 r., wydaną na podstawie art. 101 ust. 6 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/, odmówił Mirosławowi B. przesunięcia terminu odbycia ćwiczeń wojskowych, ponownie stwierdzając, że nie został zachowany 7-dniowy termin do złożenia odwołania i w związku z tym strona może się ubiegać o przesunięcie terminu u Dowódcy Jednostki Wojskowej w dniu stawiennictwa.
Skargę na powyższą decyzję złożył Mirosław B., podnosząc te same zarzuty co we wniosku o zwolnienie go od odbycia ćwiczeń. Dodał, że dzieci są chore i wymagają troskliwej opieki. Jedno z nich urodziło się z wadą serca, drugie zaś przebywa w szpitalu. Uważa, iż w jego sytuacji powinno się odstąpić od powołania do służby, do której można by powołać kogoś z wielu tysięcy bezrobotnych w województwie.
W odpowiedzi na skargę Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego wniósł o odrzucenie skargi na podstawie art. 204 par. 1 Kpa, ponieważ decyzje wydane z powołaniem się na art. 101 ust. 6 ustawy o powszechnym obowiązku obrony mają charakter ostateczny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przede wszystkim wymaga rozważenia wniosek zawarty w odpowiedzi na skargę o jej odrzucenie z powodu jej niedopuszczalności. Wniosek ten jest oczywiście bezzasadny i świadczy o niezrozumieniu przez organ skutków prawnych sformułowania użytego w art. 101 ust. 6 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./, że decyzja jest ostateczna. Stwierdzenie to oznacza jedynie, że od decyzji tej nie przysługuje odwołanie w toku instancji w postępowaniu administracyjnym. Natomiast zgodnie z art. 198 Kpa "ostateczność" decyzji jest warunkiem jej zaskarżenia do sądu administracyjnego.