Organ odwoławczy, który uznał, że decyzja organu I instancji nie budzi zastrzeżeń merytorycznych, lecz mimo to decyzję tę uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia tylko z tego powodu, że jako podstawę prawną powołano przepis nie obowiązujący w czasie jej wydania, dopuszcza się rażącego naruszenia art. 138 par. 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Marii i Stanisława małżonków M. na decyzję Wojewody Białostockiego z dnia 31 grudnia 1982 r. w przedmiocie ustalenia opłat rocznych z tytułu przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze.
Małżonkowie Maria i Stanisław M. wnieśli do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Wojewody Białostockiego z dnia 31 grudnia 1982 r. nr WBG-OT-441-82/82, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Gminy T. K. z dnia 19 listopada 1982 r. nr Ug-7431/17/82 w sprawie ustalenia stałych opłat rocznych z tytułu nabycia działki letniskowej nr 16/7 w miejscowości N. K. Skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia w celu przesłuchania świadków, bądź też o zmianę zaskarżonej decyzji i zwolnienie skarżących od ustalonej opłaty. Jako uzasadnienie tych wniosków skarżący podali, że działka, którą faktycznie "przejęli" w 1969 r., w istocie stanowiła odłogi, przez wiele lat bowiem była użytkowana w sposób niewłaściwy. Skarżący dokonali rekultywacji tej działki przez nawiezienie "ziemi buraczanej z cukrowni w Ł." oraz czarnoziemu, a także torfu ogrodniczego i corocznego nawożenia obornikiem. Koszty dokonanej rekultywacji przekraczają kwotę opłaty wyznaczonej zaskarżoną decyzją. Skarżący twierdzą, że do ponoszenia opłaty brak jest podstawy prawnej, tym bardziej że zgodnie z decyzją Naczelnika Gminy z dnia 19 października 1975 r. działka została zagospodarowana jako sad i ogród warzywny, przy czym urządzono nawet inspekty. Okoliczność, że na działce wybudowano dom letniskowy, jest ich zdaniem bez znaczenia, skoro jest on niezbędny tylko w sezonie letnim dla prowadzenia upraw. Skarżący podnieśli także, iż w dniu 31 grudnia 1974 r. na działkę tę otrzymali akt własności ziemi w trybie ustawy z dnia 26 października 1972 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych /Dz.U. nr 27 poz. 250/. Na tej podstawie Naczelnik Gminy wydał im "decyzję w sprawie budowy domu i zagospodarowania działki", którą wykonali. Na tej podstawie również rozpoczęli opłacać podatki i opłacają je nadal. W tej sytuacji uważają, że nastąpiło przedawnienie należności, albowiem w myśl art. 141 dekretu o postępowaniu podatkowym w związku z art. 36 dekretu o zobowiązaniach podatkowych nie można wydać decyzji o ustaleniu należności i opłat rocznych, jeśli od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy minęły 3 lata. Skarżący wnieśli także, aby Sąd przesłuchał wskazanych przez nich świadków na okoliczności dotyczące stanu działki w chwili jej objęcia w posiadanie i przeprowadzonych prac rekultywacyjnych.
Wojewoda Białostocki w odpowiedzi na skargę stwierdził, że wprawdzie skarżącym wydano w dniu 31 grudnia 1974 r. akt własności ziemi na działkę gruntu, ale akt ten został następnie uchylony decyzją z dnia 6 lutego 1976 r. Wojewódzkiej Komisji do Spraw Uwłaszczeń przy wojewodzie Białostockim. uregulowanie stanu prawnego działki przez przeniesienie jej własności na skarżących nastąpiło dopiero na mocy wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 4 listopada 1980 r. C.2380. Tak więc podniesiony przez skarżących zarzut przedawnienia jest chybiony, gdyż formalne nabycie gruntów w drodze cywilnoprawnej nastąpiło w dniu 4 listopada 1980 r. i ta data - w myśl art. 10 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów - ma znaczenie decydujące dla ustalenia obowiązku ponoszenia opłat za zmianę przeznaczenia gruntu. Wojewoda wskazał nadto, że skarżący uzyskali w dniu 18 października 1975 r. pozwolenie budowlane i wybudowali na części posiadanej działki dom zakwalifikowany jako letniskowy oraz budynki gospodarcze. Organy administracji uznały, że z ogólnej powierzchni nabytej działki pod budownictwo letniskowe przekazano tylko 800 m2 i od tej powierzchni Naczelnik Gminy decyzją z dnia 31 lipca 1982 r. nr Ug 7431/17/82 naliczył stałą opłatę roczną w wysokości 320 zł, nie obciążając nabywców należnością jednorazową, ze względu na to, że cena nabycia działki przekraczała wysokość tej należności. Decyzja ta, pomimo uznania jej za prawidłową pod względem merytorycznym, została "uchylona w całości decyzją Wojewody białostockiego z dnia 29 października 1982 r. z powodu stwierdzonych błędów natury formalnej". Te błędy natury formalnej polegały - jak wynika z uzasadnienia decyzji - na tym, że "w podstawie prawnej powołano się na nie obowiązujący w czasie powzięcia decyzji przepis ustawy z dnia 26 października 1971 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów, zamiast - jak należało - na ustawę z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/. Błędem było również powołanie się w podstawie prawnej na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 września 1977 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów". W kolejnej decyzji z dnia 19 listopada 1982 r. nr UG-7431/17/82 Naczelnik Gminy T. K, ustalając stałe opłaty roczne za 800 m2 gruntu, powołał się na art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/, jako podstawę prawną decyzji i wskazał w uzasadnieniu, że "należność i stałe opłaty roczne zostały obliczone według stawek podanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9.IX.1977 r., w sprawie wykonania niektórych przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów /Dz.U. nr 33 poz. 145/".