Wstrzymanie wykonania aktu z mocy prawa na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ może dotyczyć tylko takiego aktu, który kwalifikuje się do dobrowolnego lub przymusowego wykonania.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jana N. w przedmiocie niewykonania przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2001 r. II SA 1539/01 - oddala skargę.
Komendant Główny Straży Granicznej decyzją z dnia 9 lutego 2001 r. - wydaną m.in. na podstawie art. 45 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej /Dz.U. nr 78 poz. 462 ze zm./ - zwolnił st. chor. Jana N. ze służby w Straży Granicznej z dniem 28 lutego 2001 r. Jednocześnie decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności.
Na skutek odwołania zainteresowanego sprawę rozpoznał Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, który decyzją z dnia 11 kwietnia 2001 r. powyższą decyzję utrzymał w mocy nie znajdując podstaw do jej zmiany.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Jan N. domagał się stwierdzenia nieważności powyższej decyzji. Jednocześnie złożył wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 26 lipca 2001 r. II SA 1539/01 umorzył postępowanie z wniosku skarżącego o wstrzymanie zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że organ, który wydał zaskarżoną decyzję nie przedstawił Sądowi odpowiedzi na skargę wraz z aktami sprawy w terminie 30 dni, a zatem wstrzymanie wykonania tej decyzji nastąpiło z mocy prawa na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Z kolei postanowieniem z dnia 27 lutego 2002 r. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie przed tym Sądem.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Jan N. zarzucił, iż organy Straży Granicznej nie wykonują postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2001 r., gdyż mimo wstrzymania zaskarżonej decyzji wstrzymano mu wypłatę uposażenia. Nie otrzymuje też zasiłku dla bezrobotnych, gdyż dla potrzeb powiatowego urzędu pracy wydano mu zaświadczenie, że "pozostaje w stosunku służbowym do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy przez NSA".
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie można mówić o niewykonaniu postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2001 r. II SA 1539/01, skoro tym orzeczeniem Sąd umorzył postępowanie z wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 kwietnia 2001 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby w Straży Granicznej. Natomiast w uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd stwierdził, że wstrzymanie tej decyzji nastąpiło z mocy prawa na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ z uwagi na to, iż organ nie przedstawił Sądowi odpowiedzi na skargę wraz z aktami sprawy w terminie o jakim mowa w art. 38 ust. 1 tej ustawy. Wstrzymanie wykonania aktu z mocy prawa na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy o NSA może dotyczyć tylko takiego aktu, który kwalifikuje się do dobrowolnego lub przymusowego wykonania. W niniejszej sprawie zaskarżona decyzja wydana w II instancji przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nie kwalifikowała się do wykonania, gdyż już wcześniej decyzji organu I instancji - wydanej przez Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 9 lutego 2001 r. o zwolnieniu skarżącego ze służby w Straży Granicznej - nadany został rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 108 par. 1 Kpa. Nadanie tej ostatniej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności spowodowało, iż decyzja ta podlegała niezwłocznemu wykonaniu, a więc wniesienie odwołania nie wstrzymało wykonania tej decyzji /art. 130 par. 1 i 2 Kpa/. Organ II instancji orzekając zatem o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji orzekał już zatem w sytuacji, gdy ta decyzja została już wykonana. W konsekwencji więc decyzja organu II instancji nie mogła już zostać wstrzymana na podstawie art. 40 ust. 2 powołanej ustawy o NSA.
W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 27 ust. 1 tej ostatniej ustawy.