Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie: Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Asesor WSA Piotr Borowiecki (spr.) Protokolant: Arkadiusz Zawada po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi T. Spółka z o.o. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2002 r., Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności zezwolenia telekomunikacyjnego oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2002 r., Nr [...], Minister Infrastruktury, po rozpatrzeniu wniosku skarżącej spółki E. Sp. z o.o. z siedzibą w K. (obecnie T. Sp. z o.o. z siedzibą w M.) o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wydaniem decyzji Ministra Infrastruktury nr [...] z dnia [...] kwietnia 2002 r. oraz o stwierdzenie nieważności decyzji o udzieleniu Koncesji Nr [...] na świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz Zezwolenia na zakładanie i używanie sieci telekomunikacyjnej z dnia [...] lutego 1999 r. w zakresie, w jakim powyższa decyzja określa wysokość opłaty za udzielenie koncesji powyżej wysokości wskazanej w § 1 ust. 1 w zw. z ust. 1 pkt 1 i 5, ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 10 załącznika Nr 1 do rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu (Dz.U. z 1995 r. Nr 118, poz. 572 ze zm.), tj. powyżej kwoty stanowiącej równowartość 23.500 Euro, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności zezwolenia telekomunikacyjnego Nr [...].
Z akt sprawy wynika, iż w dniu [...] lutego 1999 r. Minister Łączności, w wyniku przeprowadzonego przetargu, udzielił w drodze decyzji administracyjnej skarżącej spółce E. Sp. z o.o. Koncesji Nr [...] na świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz Zezwolenia na zakładanie i używanie sieci telekomunikacyjnej. W decyzji ustalono m.in., iż Koncesję wraz z Zezwoleniem wydaje się skarżącej spółce z o.o. na okres 15 lat. Jednocześnie w przedmiotowej decyzji określono wysokość opłaty za udzielenie Koncesji w wysokości 10.200.000 EURO i ustalono terminy wnoszenia kolejnych rat opłaty koncesyjnej za jej udzielenie (łącznie 6 rat). W uzasadnieniu organ stwierdził, iż opłata za udzielenie koncesji oraz zasady jej podziału na raty zostały ustalone na podstawie § 1 ust. 1, 3 oraz § 2 ust. 3-7 cyt. rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w zw. z ust. 1 pkt 1 i 5, ust. 2 pkt 1 i 2 i ust. 10 załącznika Nr 1 do w/w rozporządzenia i na podstawie deklaracji złożonej w dokumentacji ofertowej (Koperta nr 3) zgodnie z warunkami przetargu oraz w związku z art. 30 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. -Prawo dewizowe (Dz.U. Nr 160, poz. 1063). Organ poinformował również, iż wysokość I raty opłaty koncesyjnej (opłata początkowa) ustalono zgodnie z zasadami określonymi w § 1 ust. 1 oraz § 2 ust. 4 pkt 1 w/w rozporządzenia.
Z dniem 1 stycznia 2001 r. koncesje na świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z zezwoleniem na zakładanie i używanie sieci, na podstawie art. 142 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 73, poz. 852 ze zm.) - przekształciły się z mocy prawa w zezwolenia telekomunikacyjne, o których mowa w art. 3 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego.
W dniu [...] maja 2001 r. spółka E. Sp. z o.o., działając na podstawie art. 156 § l pkt 2 k.p.a.. złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji o udzieleniu Koncesji Nr [...] oraz Zezwolenia na zakładanie i używanie sieci telekomunikacyjnej z dnia [...] lutego 1999 r. w zakresie, w jakim powyższa decyzja określała wysokość opłaty za udzielenie koncesji powyżej wysokości wskazanej w § 1 ust. 1 w zw. z ust. 1 pkt 1 i 5, ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 10 załącznika Nr 1 do w/w rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. W uzasadnieniu skarżąca spółka podniosła, iż ustawodawca wyraźnie określił, że wysokość opłaty za udzielenie koncesji stanowi materię regulowaną w drodze rozporządzenia, zaś wskazanie wysokości opłaty koncesyjnej w decyzji mogło mieć co najwyżej walor deklaratywny - stwierdzający fakt, który wynika wprost z rozporządzenia. W ocenie skarżącej spółki nie znajdowało podstawy prawnej określenie w decyzji o udzieleniu koncesji innej wysokości przedmiotowej opłaty, niż wynikająca z rozporządzenia, a w szczególności nie był podstawą do ustalenia w sposób konstytutywny wysokości omawianej opłaty § 1 ust. 3 cyt. rozporządzenia. Zdaniem strony Minister Łączności miał kompetencje do określenia wysokości opłaty koncesyjnej w rozporządzeniu, nie miał zaś kompetencji do określenia tejże wysokości w inny sposób, np. w drodze decyzji administracyjnej. Z tej przyczyny skarżący uznał, iż stosownie do postanowień art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. należy uznać, że decyzja Ministra w zakresie ustalenia wysokości opłaty koncesyjnej była wydana bez podstawy prawnej i powinna być wyeliminowana z obrotu prawnego.