Pojęcie interesu prawnego stanowiącego przesłankę żądania unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych /Dz.U. nr 5 poz. 17 ze zm./ jest tożsame z pojęciem interesu prawnego, o którym mowa w art. 28 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi U. P. S.A. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia 20 marca 2000 r. (...) w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego - uchyla zaskarżoną decyzję, (...).
Urząd Patentowy decyzją z dnia 2 marca 2000 r. oddalił wniosek U. P. SA w W. o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego graficznego nr R-90193 udzielonego na rzecz firmy C. P. C. z USA dla towarów: środki do czyszczenia i pielęgnacji zębów, w tym past do zębów, na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 4, art. 7 i art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. W uzasadnieniu tej decyzji podał, że podstawą wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji tego znaku był zarzut, że ten znak w postaci wizerunku wyciśniętej pasty do zębów w kolorach biało - zielonym nie posiadał w dacie rejestracji znamion odróżniających. Był jedynie oznaczeniem rodzajowym, informującym o zawartości opakowania - jego składzie, przeznaczeniu i funkcji itp. Ponadto rejestracja tego znaku była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, ponieważ stanowiła próbę zawłaszczenia oznaczenia rodzajowego, mającą na celu ograniczenie konkurencji.
Zdaniem Urzędu Patentowego wnioskujący o unieważnienie znaku towarowego nie miał jednak interesu prawnego w tej sprawie. Taka zaś przesłanka żądania unieważnienia wynika z art. 30 ustawy o znakach towarowych. Interes prawny w żądaniu unieważnienia znaku towarowego ma - według Urzędu Patentowego - tylko ta osoba trzecia, której prawa osobiste lub majątkowe narusza rejestracja znaku. Pojęcie interesu prawnego użyte w art. 30 ust. 1 ustawy o znakach towarowych jest tożsame z pojęciem interesu prawnego, o którym mowa w art. 28 Kpa. Takie stanowisko zajął SN w wyroku z dnia 27 maja 1999 r., III RN 5/99.
W tej sytuacji nie mogą być uwzględnione argumenty firmy "U.", która podała, że jej żądanie unieważnienia znaku ma charakter prewencyjny. Wnioskodawca do tej pory nie oznaczał tym znakiem swoich wyrobów. Posługiwał się podobną kompozycją, ale nie spotkał się z zarzutami ze strony uprawnionego do znaku.
W odwołaniu firmy U. P. SA od tej decyzji przekazanym do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagano się jej uchylenia. Strona skarżąca podała, że żaden z przepisów prawnych, wskazanych w decyzji nie może stanowić podstawy prawnej tego rozstrzygnięcia, ponieważ nie nakłada na wnioskującego o unieważnienie znaku towarowego obowiązku posiadania interesu prawnego, uzasadniającego takie żądanie. Skarżąca nie kwestionuje jednak stanowiska SN co do interesu prawnego w sprawach o unieważnienie rejestracji znaku towarowego i w związku z tym podaje, że źródłem jej interesu prawnego w tej sprawie jest art. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej, według którego podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami ustawy. W świetle tego przepisu każdy podmiot gospodarczy ma równe prawa w uzyskiwaniu praw wyłącznych do znaków towarowych, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o znakach towarowych. Z tej ustawy wynika, że każdy podmiot jest uprawniony do swobodnego korzystania z oznaczeń ogólnoinformacyjnych, a takie oznaczenia nie mogą być przedmiotem praw wyłącznych. W postępowaniu przed Urzędem Patentowym strona skarżąca dostatecznie zaś wykazała, że zarejestrowany znak nie ma zdolności odróżniającej.