Złożenie przez stronę odwołania od korzystnej dla niej decyzji nie powoduje bezprzedmiotowości postępowania odwoławczego w rozumieniu art. 105 Kpa Organ odwoławczy jest obowiązany w takim wypadku merytorycznie ustosunkować się do treści odwołania i orzec o prawidłowości bądź nieprawidłowości zaskarżonej decyzji /art. 138 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marianny D. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 13 stycznia 1994 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej na rzecz skarżącej dziesięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Naczelnik Gminy P. decyzją z dnia 3 maja 1989 r. ustalił Kazimierza K. kandydatem na nabywcę działki gruntu Państwowego Funduszu Ziemi o powierzchni 0,10 ha, oznaczonej numerem 165, położonej we wsi P. W dniu 27 czerwca 1989 r. Kazimierz K. nabył powyższą działkę aktem notarialnym.
W czerwcu 1990 r. wpłynął do Urzędu Wojewódzkiego w (...) wniosek Marianny D. o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, a Wojewoda (...) decyzją z dnia 2 kwietnia 1992 r. na podstawie art. 156 Kpa stwierdził nieważność kwestionowanej przez Mariannę D. decyzji z dnia 3 maja 1989 r.
Mimo takiego rozstrzygnięcia Marianna D. wniosła odwołanie.
Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 13 stycznia 1994 r. na podstawie art. 105 par. 1 Kpa umorzył postępowanie odwoławcze. Zdaniem Ministra, skoro odwołująca się wnosiła o wydanie takiego rozstrzygnięcia /stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 3 maja 1989 r./, jakie na jej wniosek wydał już Wojewoda (...) w dniu 2 kwietnia 1992 r., to postępowanie odwoławcze w takiej sprawie jest bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu na podstawie art. 105 par. 1 Kpa.
Marianna D. zaskarżyła tę decyzję do sądu administracyjnego, wnosząc "o uznanie podstawy odebrania działki" i wydanie jej zezwolenia na pobudowanie domu na tej działce.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przy badaniu legalności decyzji sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi /art. 206 Kpa/. W sprawie niniejszej organ administracji II instancji, umarzając postępowanie odwoławcze, odmówił tym samym wydania merytorycznej oceny zasadności zaskarżonej odwołaniem decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela poglądu wyrażonego w zaskarżonej decyzji, że z powodu uwzględnienia przez Wojewodę żądania skarżącej nie można już merytorycznie rozpoznawać odwołania od tej decyzji, gdyż w takiej sytuacji postępowanie odwoławcze jest bezprzedmiotowe.
Bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego nie można utożsamiać z bezzasadnością odwołania. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego pojmować należy jako refleks bezprzedmiotowości samej sprawy administracyjnej, która miała być rozstrzygnięta w trybie tego postępowania /W. Dawidowicz: Postępowanie administracyjne, Warszawa 1983, str. 191/. Umorzenie postępowania administracyjnego więc jest wyrazem takiej sytuacji, kiedy nie ma już sprawy, w której mogłoby toczyć się postępowanie administracyjne.
Bezprzedmiotowość postępowania odwoławczego wystąpiłaby wtedy, gdyby strona cofnęła odwołanie lub w ogóle zrezygnowała z żądania, które spowodowało wszczęcie postępowania administracyjnego.
W sprawie niniejszej sytuacja taka nie wystąpiła. Skarżąca żądała w odwołaniu skontrolowania przez organ II instancji decyzji Wojewody, którą uważała za nie w pełni uwzględniającą jej interes. Z treści odwołania można domniemywać, że - zdaniem odwołującej się - Wojewoda powinien był orzec jednocześnie o przekazaniu jej w posiadanie spornej działki. W takiej sytuacji postępowanie odwoławcze nie stało się bezprzedmiotowe.
Złożenie przez stronę odwołania od korzystnej dla niej decyzji nie powoduje bezprzedmiotowości postępowania odwoławczego w rozumieniu art. 105 Kpa. Organ odwoławczy jest obowiązany w takim wypadku merytorycznie ustosunkować się do treści odwołania i orzec o prawidłowości bądź nieprawidłowości zaskarżonej decyzji /art. 138 Kpa/.
Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 105 par. 1 Kpa, i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 oraz art. 208 Kpa orzekł jak w sentencji wyroku.