1. Przeniesienie urzędnika mianowanego do pracy w innym urzędzie na okres do sześciu miesięcy /art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje w formie decyzji, a nie polecenia służbowego w rozumieniu art. 18 ust. 1 tej ustawy. Decyzja taka nie może być wykonana do czasu rozpatrzenia wniesionego odwołania, chyba że nadano jej klauzulę natychmiastowej wykonalności lub wydał ją naczelny organ administracji państwowej.
2. Odmowa wykonania nieostatecznej decyzji o czasowym przeniesieniu do innej pracy przez urzędnika, który wykorzystuje środki ochrony swoich uprawnień przewidziane w art. 38 powyższej ustawy, nie może być uznana za naruszenie obowiązków pracownika. Do czasu natomiast zakończenia decyzją ostateczną postępowania administracyjnego w sprawie czasowego przeniesienia nie jest dopuszczalne wydanie ostatecznej decyzji o zawieszeniu tego urzędnika w pełnieniu obowiązków służbowych z powołaniem się na art. 12 ust. 1 powyższej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Waldemara P. na decyzję Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1987 r. /bez numeru/ w przedmiocie zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R.
Dyrektor Izby Skarbowej w R. w dniu 30 października 1987 r. przeniósł Waldemara P. z dniem 1 listopada 1987 r. na okres sześciu miesięcy z Urzędu Skarbowego w R. do pracy w podległej mu Izbie, nie podając motywów i pouczenia o możliwości wniesienia odwołania. Waldemar P. nie wyraził zgody na przeniesienie i zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej w R. o uzasadnienie jego rozstrzygnięcia. W dniu 5 listopada 1987 r. Dyrektor Izby Skarbowej w R. udzielił Waldemarowi P. upomnienia za odmowę podjęcia pracy w Izbie Skarbowej w R., przyjmując, że przeniesienie było poleceniem służbowym, którego niewykonanie jest naruszeniem obowiązków pracownika.
Następnie Dyrektor Izby Skarbowej w R. wystąpił do właściwej komisji dyscyplinarnej z wnioskiem o wymierzenie Waldemarowi P. kary wydalenia z pracy i podkreślił, że pracownik ten nie wykonał polecenia o przeniesieniu go do pracy, lecz odwołał się do Ministra Finansów. W dzień później Dyrektor Izby zawiesił Waldemara P. w pełnieniu obowiązków służbowych ze względu na wszczęcie przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego.
Od decyzji Dyrektora o przeniesieniu, zawieszeniu i wymierzeniu kary upomnienia Waldemar P. odwołał się do Ministra Finansów. W piśmie z dnia 30 listopada 1987 r. podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów poinformował odwołującego się, że Minister Finansów nie znalazł podstaw do uwzględnienie odwołania od udzielonej kary porządkowej upomnienia. W ocenie podsekretarza stanu, zaniechanie wykonania polecenia służbowego o przeniesieniu d pracy w Izbie Skarbowej jest naganne i stanowi naruszenie obowiązków służbowych.
W toku rozpoznawania odwołania Waldemara P. od decyzji o zawieszeniu w pełnieniu obowiązków służbowych Departament Kadr Ministerstwa Finansów zaproponował podsekretarzowi stanu utrzymanie w mocy tej decyzji i propozycja ta została akceptowana dnia 22 grudnia 1987 r. Akceptację tę Departament Kadr potraktował jako decyzję Ministra Finansów i zawiadomił o niej Waldemara P. pismem z dnia 24 grudnia 1987 r., podkreślając, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w R. była uzasadniona faktem, iż Waldemar P. w sposób manifestacyjny odmawiał wykonania polecenia służbowego o przeniesieniu do pracy w Izbie Skarbowej w R., a taka postawa może wpłynąć demobilizująco na pozostałych pracowników urzędu skarbowego.
Odwołanie Waldemara P. od decyzji o przeniesieniu go do izby skarbowej nie zostało rozpatrzone.
Waldemar P. zaskarżył do sądu administracyjnego decyzję Ministra Finansów o zawieszeniu w pełnieniu obowiązków służbowych, kwestionując możliwość poprawnego rozstrzygnięcia jego sprawy na tym etapie, skoro wcześniejsze odwołanie od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w R. o przeniesieniu go do pracy w Izbie Skarbowej nie zostało przez Ministra Finansów rozpatrzone.
W odpowiedzi na skargę podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów wniósł o jej oddalenie, decyzje wydane w dotychczasowym postępowaniu uznał za w pełni zasadne, akceptując jednocześnie zgodność decyzji o zawieszeniu skarżącego w pełnieniu obowiązków służbowych z art. 12 ust. 1 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych.