Stosunki pracy i stosunki służbowe, sprawy z zakresu inspekcji pracy, Zatrudnienie, Pracownicy urzędów państwowych
Tezy

1. Przesłanką zwolnienia mianowanego urzędnika państwowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214./ jest "reorganizacja połączona ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia". Chodzi o reorganizację urzędu a nie tylko nową organizację pracy w ramach nie zmienionej struktury organizacyjnej.

Nie zdefiniowane pojęcie reorganizacji w cyt. przepisie oznacza, że pojęcie to zostało użyte w jego normalnym znaczeniu językowym /chodzi więc o zorganizowanie na nowo lub zmianę organizacji/. Tak jak organizacja, tak i reorganizacja wymaga wydania odpowiedniego normatywnego aktu prawnego zgodnego z wymogami przepisów ustrojowych dotyczących danego urzędu.

2. Zwolnienie na podstawie cyt. przepisu może nastąpić po przygotowaniu "reorganizacji połączonej ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia" a więc tego procesu, nie można odwrócić i doprowadzić do reorganizacji poprzez likwidację stanowisk pracy /z rozszerzeniem zakresu obowiązków pozostałych pracowników/, czyli zwalnianie pracowników.

3. Nie ma istotnego znaczenia, czy Ministerstwo podejmowało wystarczające działania dla przeniesienia skarżącego, za jego zgodą, na inne stanowisko pracy lub do innego urzędu. Należy tylko przypomnieć, że takie działania muszą być zindywidualizowane /poszukiwanie pracy w oparciu o ofertę prezentującą wiek, kwalifikacje, dotychczasowy przebieg służby, itp. dla danego pracownika/ a nie "załatwiana" zbiorczo poprzez pytanie tylko, czy są jakieś możliwości zatrudnienia dla zbiorowo zwalnianych pracowników.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 21 sierpnia 1992 r. Minister Przekształceń Własnościowych, powołując się na podstawę prawną z art. 38 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253/ odmówił wydania zezwolenia w przedmiocie przedłużenia okresu zwolnienia z podatku dochodowego spółce z udziałem zagranicznym z następującym uzasadnieniem: spółka z udziałem zagranicznym złożyła 3 sierpnia 1992 r. wniosek o przedłużenie zwolnienia z podatku dochodowego na następne lata. Spółka ta powstała w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych /Dz.U. nr 41 poz. 325/ uzyskując obligatoryjne trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego. Art. 28 ust. 2 tej ustawy przewidywał możliwość ubiegania się o dodatkowe zwolnienie z podatku dochodowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinach preferowanych, określonych przez Radę Ministrów. Było to możliwe do dnia wejścia w życie nowej ustawy, tj. do 4 lipca 1991 r. Zgodnie bowiem z art. 38 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253/ do spółek powstałych na mocy przepisów ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. nie stosuje się zwolnień podatkowych o których mowa w art. 23 wym. ustawy. Spółka wniosła o ponowne rozpatrzenie jej wniosku ale Minister Przekształceń Własnościowych, działając w trybie art. 127 par. 3 Kpa utrzymał w mocy swoją pierwszą decyzję. Była ona przedmiotem skargi, w której zarzucono iż wydano ją z naruszeniem prawa. W szczególności strona skarżąca zarzuciła, iż obie decyzje naruszają zasady umowy międzynarodowej z dnia 10 listopada 1989 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie wzajemnej ochrony inwestycji zagranicznych i ich popierania. Art. 8 ust. 2 tej umowy zobowiązując każdą umawiającą się stronę do dotrzymania wszelkich innych zobowiązań jakie podjęto w odniesieniu do inwestorów drugiej umawiającej się strony na swoich terytorium. Wniosek Spółki o dalsze zwolnienie z podatku dochodowego został złożony zgodnie z uchwałą nr 17 Rady Ministrów z dnia 16 lutego 1989 r. Do produkcji w Spółce zostały wdrożone nowe technologie oszczędzające energię, paliwa i surowce w oparciu o nowe, stosowanie w krajach EWG rozwiązania naukowo-techniczne i są one wykorzystywane przy produkcji torfu oraz wyrobów z kory.

Odpowiadając na skargę Minister Przekształceń Własnościowych wniósł o jej oddalenie podnosząc, że ustawa z dnia 14 czerwca 1991 r. jak również wydane na podstawie art. 43 ust. 3 tzw. decyzje dostosowawcze nie pogorszyły sytuacji spółek już istniejących, gdyż zachowały one wszystkie ulgi i zwolnienia aż do ich wyczerpania. Przepis art. 28 par. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r., w odróżnieniu od przepisu art. 28 par. 1, miał charakter fakultatywny gdyż stwarzał tylko Spółce możliwość uzyskania zwolnienia od podatku dochodowego na okres dłuższy niż trzy lata nie zapewniając zwolnienia z mocy samej ustawy.

Strona 1/2