Skarga Stanisława J. na decyzję Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie odmowy udzielenia zgody na wykonywanie zawodu adwokata indywidualnie i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

1. Wyrażenie przez Ministra Sprawiedliwości zgody na wykonywanie przez adwokata zawodu indywidualnie lub wspólnie z innym adwokatem /art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124/ jest rozstrzygnięciem w drodze decyzji administracyjnej sprawy indywidualnej przy zastosowaniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego /art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa/, podlegającym zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/.

2. Odmowa udzielenia zgody z powołaniem się na brak "szczególnych okoliczności" uzasadniających uwzględnienie wniosku, gdy w przepisie prawa zawarto kryterium "w uzasadnionych wypadkach", oznacza ocenę stanu faktycznego sprawy według kryterium ostrzejszego i stanowi naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Stanisława J. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 1983 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zgody na wykonywanie zawodu adwokata indywidualnie i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Sprawiedliwości kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie strona 1/5

Minister Sprawiedliwości, po rozpatrzeniu wniosku Okręgowej Rady Adwokackiej w G. z dnia 26 kwietnia 1983 r., decyzją z dnia 19 lipca 1983 r. nr O.III.810/262/83 odmówił wyrażenia zgody na wykonywanie przez adwokata Stanisława J. zawodu indywidualnie w P. G. W uzasadnieniu swej decyzji Minister Sprawiedliwości stwierdził, że z danych dotyczących liczby adwokatów wykonujących zawód w zespołach adwokackich na terenie G. i T. wynika, że "jest ich wystarczająca ilość". Adwokaci z tego terenu w pełni zaspokajają zapotrzebowanie na pomoc prawną również ludności z terenu P. G. Jeżeli, zdaniem Okręgowej Rady Adwokackiej, zachodzi konieczność zapewnienia pomocy prawnej ludności z terenu P. G., to Rada Adwokacka powinna rozważyć możliwość utworzenia zespołu adwokackiego i wyznaczenia tam siedziby adwokatom młodszym wiekiem. Skoro adwokat Stanisław J. nie zamieszkuje stale w P. G., lecz w G.-W., to prowadzenie kancelarii indywidualnej w P. G. nie znajduje uzasadnienia. Adwokat Stanisław J. ukończył 75 lat i nawet dobra sprawność psychofizyczna w tym wieku "nie może prognozować możliwości wykonywania zawodu poza miejscem zamieszkania". Z tych też względów Minister uznał, że "nie zachodzą szczególne okoliczności, które pozwalałyby na uwzględnienie wniosku".

Na decyzję tę adwokat Stanisław J. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, gdyby Minister Sprawiedliwości nie uznał skargi za uzasadnioną i nie wyraził zgody na wykonywanie zawodu indywidualnie lub wspólnie z innym adwokatem. Skarżący zarzucał decyzji naruszenie "art. 4 ust. 1 pkt 3" ustawy z dnia 26 maja 1983 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ przez przyjęcie, jakoby przepis ten wymagał występowania "szczególnych okoliczności" do wyrażenia zgody na indywidualną praktykę, podczas gdy mówi on jedynie o "uzasadnionych wypadkach". Zarzucał także pominięcie obszernego przekonującego uzasadnienia wniosku Okręgowej Rady Adwokackiej w G., z którego wynika, że zarówno skarżący, jak i adwokat Włodzimierz Sz. - ubiegający się również o możność wykonywania zawodu indywidualnie, są doświadczonymi, wieloletnimi adwokatami, zajmującymi się wyłącznie praktyką cywilną, są przy tym sprawni fizycznie i umysłowo. Okręgowa Rada Adwokacka uznała, że wybór P. G. na siedzibę kancelarii adwokackiej jest trafny i leży przede wszystkim w interesie ludności. Minister Sprawiedliwości - zdaniem skarżącego - nie wziął pod uwagę argumentów, z których wynika, że zachodzi "uzasadniony wypadek" do wyrażenia zgody na wykonywanie zawodu indywidualnie lub z innym adwokatem. Skarżący uważał za nietrafny i nie uwzględniający wszystkich okoliczności argument, jakoby niezamieszkiwanie w P. G. "nie prognozowało możliwości wykonywania zawodu" i twierdził, że w odległości między G. a P. G. wynosi 10 km i jest mniejsza niż odległość między śródmieściami większych miast a ich przedmieściami. Okoliczność ta była również brana pod uwagę przez Okręgową Radę Adwokacką, która wystąpiła z wnioskiem o wyrażenie zgody na wykonywanie przez skarżącego praktyki adwokackiej w P. G. Odmienne ustalenia, przyjęte za podstawę decyzji Ministra Sprawiedliwości, naruszają - zdaniem skarżącego - "przepisy prawa o samorządzie adwokackim, a nadto art. 6, art. 7, art. 77 oraz art. 107 Kpa". Skarżący zarzucał, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia faktu, iż niewyrażenie zgody na praktykę indywidualną pozbawia adwokata możności wykonywania zawodu, naruszając konstytucyjne prawo do pracy. Nadto - zdaniem skarżącego - eliminowanie z zawodu doświadczonych fachowców "przynosiłoby uszczerbek wymiaru sprawiedliwości oraz pozbawiało społeczeństwo w znacznym stopniu możności korzystania z pomocy prawnej doświadczonych fachowców adwokatów". Jako dalsze argumenty, których nie wzięto pod uwagę odmawiając wyrażenia zgody na wykonywanie zawodu adwokata indywidualnie, skarżący wskazał także na swój udział w pracach społecznych i samorządu adwokackiego oraz otrzymane odznaczenia.

Strona 1/5